روایت:الکافی جلد ۱ ش ۳۵۵

آدرس: الكافي، جلد ۱، كِتَابُ التَّوْحِيدِ

محمد بن ابي عبد الله عن محمد بن اسماعيل عن الحسين بن الحسن عن بكر بن صالح عن الحسن بن سعيد عن الهيثم بن عبد الله عن مروان بن صباح قال قال ابو عبد الله ع :

إِنَّ اَللَّهَ خَلَقَنَا فَأَحْسَنَ خَلْقَنَا وَ صَوَّرَنَا فَأَحْسَنَ صُوَرَنَا وَ جَعَلَنَا عَيْنَهُ فِي عِبَادِهِ‏ وَ لِسَانَهُ اَلنَّاطِقَ‏ فِي خَلْقِهِ‏ وَ يَدَهُ اَلْمَبْسُوطَةَ عَلَى عِبَادِهِ بِالرَّأْفَةِ وَ اَلرَّحْمَةِ وَ وَجْهَهُ اَلَّذِي يُؤْتَى مِنْهُ‏ وَ بَابَهُ اَلَّذِي يَدُلُّ عَلَيْهِ‏ وَ خُزَّانَهُ فِي سَمَائِهِ وَ أَرْضِهِ‏ بِنَا أَثْمَرَتِ اَلْأَشْجَارُ وَ أَيْنَعَتِ اَلثِّمَارُ وَ جَرَتِ اَلْأَنْهَارُ وَ بِنَا يَنْزِلُ غَيْثُ اَلسَّمَاءِ وَ يَنْبُتُ عُشْبُ اَلْأَرْضِ‏ وَ بِعِبَادَتِنَا عُبِدَ اَللَّهُ‏ وَ لَوْ لاَ نَحْنُ مَا عُبِدَ اَللَّهُ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۱, ۴۱۵

امام صادق (ع) فرمود: به راستى خدا ما را آفريد و خوش آفريد (خوش خلق آفريد خ ل) و صورتگرى كرد و خوش صورتگرى كرد، و ما را در ميان بندگان ديده و ديده‏بان خود ساخت و زبان گوياى خويش نمود در خلق خود، و دست مهرورزى و رحمت كه بر سر بندگانش گشود، ما را وجهه خود معرفى كرد كه از سوى آن به وى گرايند، و باب خود ساخت كه بر او رهنما باشد و گنجينه دار خود مقرر كرده در آسمان و زمينش. به بركت وجود ما، درختان ميوه دهند و ميوه‏ها برسند و نهرها روان باشند، به بركت ما باران فرو بارد و گياه زمين برويد و بوسيله پرستش ما خداوند پرستيده شد و اگر ما نبوديم خداوند را نمى‏پرستيدند.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۱, ۱۹۶

امام صادق فرمود: خدا ما را آفريد و آفرينش ما را نيكو ساخت (زيرا طينت ما را از عليين قرار داد و استعداد كمالات را در ما فوق العاده ساخت) و ما را صورتگرى كرد و نيكو صورتگرى كرد (اخلاق حميده و صفات فاضله را در سرشت ما گذاشت) و ما را در ميان بندگان ديده خويش قرار داد (تا كردار آنها را بنگريم و نزد او گواهى دهيم) و در ميان خلقش زبان گويا قرار داد (تا معارف و حلال و حرام او را براى آنها بيان كنيم) و دست مهر و رحمت گشوده بر سر بندگانش ساخت و وجه خود قرار داد كه از آن سوى باو گرايند (به حديث دوم رجوع شود) و ما را درى كه او را نشان دهد قرار داد (پس هر كه از اين در وارد شود بمعرفت و اطاعت او رسد) و گنجينه‏دار ميان آسمان و زمينش نمود (تا معارف و بلكه تمام خيرات او از بركت ما بمردم رسد) و از بركت وجود ما درختان بارور گردند و ميوه‏ها برسند و نهرها جارى شوند و از بركت ما باران از آسمان ببارد و گياه از زمين برويد (زيرا شناختن و پرستش خداى يكتا و ظهور كمالات نفسانى مخلوق ميوه‏ايست كه از درخت وجود انسان مطلوبست و بدست آمدن اين ميوه شرايط و معداتى لازم دارد كه در اثر تبليغات فرستادگان و برگزيدگان خدا حاصل آيد) و بوسيله عبادت ما خدا پرستش شد و اگر ما نبوديم خدا پرستش نميگشت (زيرا پرستش كامل و واجد تمام شرايطى كه خدا ميخواهد، ما ميدانيم و ميگوئيم و انجام ميدهيم).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۱, ۴۶۳

محمد بن ابى عبداللَّه، از محمد بن اسماعيل، از حسين بن حسن، از بكر بن صالح، از حسن بن سعيد، از هَيثم بن عبداللَّه، از مروان بن صبّاح روايت كرده است كه گفت: امام جعفر صادق عليه السلام فرمود كه: «خداى تعالى ما را آفريد، پس آفرينش ما را نيكو گردانيد، و ما را تصوير نمود و نگاشت. پس صورت‏هاى ما را نيكو ساخت و ما را در ميان بندگان خود چشم خويش گردانيد، و زبان گوياى خويش در ميانه خلائق (چه، ايشان چون زبان اوامر و نواهى او را به مردمان مى‏رسانند) و دست خود كه بر بندگانش به رأفت و رحمت گشوده، و وجه خود كه مردم از آن رو به او مى‏روند، و به جنابش مى‏رسند، و درهاى معرفت خويش كه بر او دلالت مى‏كنند، و خزينه‏داران خويش درآسمان و زمين، و به واسطه ما درختان ميوه آوردند و ميوه‏ها رسيدند، و جوى‏ها روان شدند، و به ما باران از آسمان (يا از جانب آن)، فرود مى‏آيد، و گياه از زمين مى‏رويد، و به عبادت ما خدا معبود شد. و اگر ما نمى‏بوديم، كسى خدا را عبادت نمى‏نمود» (چه، اساس بندگى را ايشان به مردم تعليم دادند).