۱۶٬۳۳۸
ویرایش
خط ۵۱: | خط ۵۱: | ||
==برداشت هاى نادرست از آيه: «لِيَحمِلُوا أوزَارَهُم كَامِلَةً يَومَ القِيَامَة»== | ==برداشت هاى نادرست از آيه: «لِيَحمِلُوا أوزَارَهُم كَامِلَةً يَومَ القِيَامَة»== | ||
از آنچه | از آنچه گذشت، اين معنا روشن گرديد كه استفاده اى كه بعضى از مفسران از آيه: «لِيَحمِلُوا أوزَارَهُم كَامِلَةً يَومَ القِيَامَة» كرده اند كه: «به مقتضاى آن، از گناه آنان هيچ كم نمى شود، و به امثال گرفتاری هاى دنيايى و يا اطاعت هاى مقبول كه در مؤمنان، كفاره گناهان اند، كفاره پذير نيست»، استفاده صحيح و مقبولى نيست. | ||
و همچنين، استفاده اى كه بعضى ديگر كرده اند كه: «آيه شريفه دلالت دارد بر اين كه خداى تعالى، بعضى عذاب ها را از مؤمنان ساقط مى كند، و در حقشان تخفيف قائل مى شود»، (حرف درستى نيست). زيرا اگر ميان مؤمنان و غير مؤمنان فرقى نبود، جهت نداشت كفار را اختصاص داده، تنها گناهان ايشان را غيرقابل تخفيف بداند. | |||
وجه نامقبولى اين دو | وجه نامقبولى اين دو احتمال، اين است كه: | ||
هر چند خوارى كفار و احترام مؤمنان مطلبى است در جاى خود محفوظ، همچنان كه آيات دلالت كننده بر خفّت و خوارى كفار، به عذاب هاى دنيوى و حبط اعمال و نيز آيات دلالت كننده بر شفاعت بعضى از مؤمنان نيز بر آن دلالت دارد، ليكن آيه مورد بحث، ناظر به اين جهت نيست. تنها عنايت آيه در فرق ميان وزرهاى خود گمراه شدگان به دست كفار، و وزرهايى است كه كفار در آن ها دخالت داشته اند، و مى خواهد بفرمايد: گمراه شدگان به دست كفار، خودشان وزر عمل خود را خواهند كشيد، و گمراه كنندگان، تنها آن وزرهايى از ايشان را به دوش مى كشند كه اضلال ايشان، باعث آن شده باشد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۳۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۳۹ </center> | ||
سست ترين وجه از دو وجه | سست ترين وجه از دو وجه گذشته، وجهى است كه بعضى ذكر كرده و گفته اند: كلمۀ «ِمن» در «مِن أوزَارِ الَّذِينَ...»، زائده و يا بيانيه است. ولى خواننده خود بى وجهى آن را مى داند. | ||
و اگر در جملۀ «يُضِلُّونَهُم»، قيد «بِغَيرِ عِلمٍ» را آورد، براى اين بود كه دلالت كند بر اين كه كسانى كه به دست مشركان گمراه شدند، و فريب گفته آنان را كه گفتند «أسَاطِيرُ الأوّلين» خوردند، فريب خوردنى بى دليل بوده و بدون دليل از آنان پيروى كردند. پس گويندگان اين سخن، ائمه ضلال بودند و گمراهان، مقلّدين و اتباع ايشان، و خداوند در توبيخ و تقبيح هر دو طایفه فرمود: «ألَا سَاءَ مَا يَزِرُونَ». | |||
«'''قَدْ مَكرَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَأَتى اللَّهُ بُنْيَانَهُم مِنَ الْقَوَاعِدِ ...'''»: | |||
اتيان خداى تعالى بنيان ايشان را «از قواعد»، به معناى اين است كه: امر او، بعد از آن كه حاضر نبوده، حاضر شود. و اين تعبير، در كلام عرب شايع است. و «خرور سقف»، به معناى سقوط و فرو ريختن آن است. | |||
و ظاهرا آن طور كه سياق اشعار دارد، جملۀ «فَأتَى اللهُ بُنيَانَهُم مِنَ القَوَاعِد فَخَرَّ عَلَيهِمُ السَّقفُ مِن فَوقِهِم»، كنايه است از ابطال كيد و افساد مكر ايشان از راهى كه خود آنان انتظارش را نداشتند. مثل كسى كه مى ترسد از جلو او را بزنند، و همه حواسش جمع پيش رويش است، ناگهان دشمن از پشت سر، بر او وارد مى شود. خداوند هم بنيان مكر ايشان را از پايه منهدم مى كند، در حالى كه آنان حواسشان، جمع بالاى سر و ناحيه سقف است، ناگهان بينند كه سقف بر سرشان فرو ريخت، اما نه اين كه سقف را خراب كرده باشند، بلكه پايه را از زير سقف بكشند. | |||
و | بنابراين، جملۀ «فَأتَيهُمُ العَذَابُ مِن حَيثُ لَا يَشعُرُونَ»، عطف تفسيرى براى جملۀ «فَأتَى اللهُ بُنيَانَهُم...» است، و مقصود از «عذاب»، دنيوى است. و در آيه شريفه، مشركان را كه با خدا و رسول مكر مى كرده اند، تهديد نموده، خاطرنشان مى سازد كه خدا با مكر كنندگان قبل از ايشان چه معامله اى كرده است، و بر سر امت هاى مستكبر گذشته، چه آورده و چگونه مكر ايشان را، به خود آنان برگردانيده است. | ||
«'''ثُمَّ يَوْمَ الْقِيَامَةِ يُخْزِيهِمْ وَ يَقُولُ أَيْنَ شرَكائِی الَّذِينَ كُنتُمْ تُشاقُّونَ فِيهِمْ'''»: | |||
كلمۀ «يُخزِيهِم»، از «خِزى» است و آن، بنابر آنچه كه راغب ذكر كرده، ذلّت و خوارى است كه صاحبش از دارا بودن آن شرمنده شود. | |||
و كلمۀ «تُشَاقُّونَ»، از «شَاقّه» و آن، از ماده «شَقَقَ» است كه در لغت، به معناى قطع و جدا كردن مقدارى از هر چيز است، و اصطلاحا به معناى مخاصمه و دشمنى و اختلاف كسى است كه نبايد اختلاف كند و بايد دوستى و اتفاق بنمايد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۴۰ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۳۴۰ </center> | ||
پس | پس مشاقّه مشركان در شركاءشان، به معناى اختلاف آنان با اهل توحيد است، با اين كه امت واحدى هستند كه خدا همگی شان را بر فطرت توحيد و دين حق خلق كرده، و اين مشاقّه كنندگان با مؤمنان، مخاصمه مى كنند و خود را از ايشان جدا مى سازند. | ||
و معناى | و معناى آيه، اين است كه: خداى سبحان، به زودى در روز قيامت، ايشان را به عذاب شرم آور مبتلا نموده، از ايشان مى پرسد: پس كجايند آن شريكان من، كه بر سرِ آن ها، با اهل حق دشمنى مى كرديد و در دين فطرت اختلاف مى انداختيد؟ | ||
<span id='link231'><span> | <span id='link231'><span> |
ویرایش