تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۲۵: تفاوت میان نسخه‌ها

براى اين كه صرف اضطراب دليل نمى شود بر اين كه آن مردم از جملۀ مورد بحث، آمدن قيامت را فهميده باشند. زيرا اين قدر هست كه امر خدا هرچه باشد، چيزى است كه بندگان او را به انديشه وا مى دارد كه حجتى در فهمشان نيست و شبهه هم مفهوميه نيست تا مرجع در آن، عرف كه اهل لسان اند، بوده باشد. علاوه بر اين، روايت هم خالى از اشكال نيست. براى اين كه خداى سبحان، استعجال به آمدن قيامت را از صفات كفار خوانده و آنان را بر اين عمل مذمت، و مؤمنان را از آن برى دانسته و فرموده:

و اما روايت دوم: ظاهرش اين است كه از «امر خدا»، عذاب دنيوى را فهميده بودند، نه قيامت را، و اين، خود مؤيد بيان سابق ما است، نه مؤيد آقايان.

و اما روايت سوم: نهايت چيزى كه به آن دلالت مى كند، اين است كه آمدن قيامت، از مصاديق آمدن امر خداست، و كسى هم در اين شكى ندارد، ولى اين غير از اين است كه مقصود از «امر» در آيه، همان قيامت باشد.