تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۲۵: تفاوت میان نسخه‌ها

مؤلف بعضى از علماء خواسته اند از اين روايات سه گانه - كه در معناى اين روايات ، روايات ديگرى نيز هست - بفهمند كه مراد از «'''آمدن امر'''»، آمدن روز قيامت است ، و ليكن روايات چنين دلالتى ندارد.

اما روايت اول ، براى اينكه صرف اضطراب دليل نمى شود بر اينكه آن مردم از جمله مورد بحث آمدن قيامت را فهميده باشند، زيرا اين قدر هست كه امر خدا هر چه باشد چيزى است كه بندگان او را به انديشه وا مى دارد كه حجتى در فهمشان نيست و شبهه هم مفهوميه نيست تا مرجع در آن ، عرف كه اهل لسانندبوده باشد علاوه بر اين روايت هم خالى از اشكال نيست ، براى اينكه خداى سبحان ، استعجال به آمدن قيامت را از صفات كفار خوانده و آنان را بر اين عمل مذمت ، و مؤ منين را از آن برى دانسته و فرموده :

«و الذين آمنوا مشفقون منها» و در بيان سابق هم اشاره اى به اين معنا شد كه خطاب در جمله «فلا تستعجلوه» به مشركين است و معنايش ‍ نهى از استعجال ايشان و درخواست فرا رسيدن اجل و نزديك شدن وعده است ، نه درخواست مهلت ، و در اين صورت معنى ندارد كه از شنيدن «فلا تستعجلوه» آرام شوند.

و اما روايت دوم ظاهرش اين است كه از امر خدا عذاب دنيوى را فهميده بودند نه قيامت را و اين خود مؤ يد بيان سابق ما است نه مؤيد آقايان.

و اما روايت سوم ، نهايت چيزى كه به آن دلالت مى كند اين است كه آمدن قيامت از مصاديق آمدن امر خداست ، و كسى هم در اين شكى ندارد، ولى اين غير از اين است كه مقصود از امر در آيه همان قيامت باشد.

روايتى كه در آن «اتى امر الله» به ظهور مهدى «ع» تطبيق شده است