۱۶٬۲۶۹
ویرایش
خط ۱۶۱: | خط ۱۶۱: | ||
علاوه بر اين، مرحوم طبرسى، دعا را مختص به حال بعد از مرگ پدر و مادر دانسته، و حال آن كه آيه شريفه مطلق است. | علاوه بر اين، مرحوم طبرسى، دعا را مختص به حال بعد از مرگ پدر و مادر دانسته، و حال آن كه آيه شريفه مطلق است. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۱۱۱ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۱۱۱ </center> | ||
«''' | «'''رَّبُّكُمْ أَعْلَمُ بِمَا فى نُفُوسِكُمْ إِن تَكُونُوا صَالِحِينَ فَإِنَّهُ كَانَ لِلاَوَّابِينَ غَفُوراً'''»: | ||
سياق آيات حكم مى كند كه اين آيه | سياق آيات حكم مى كند كه اين آيه نيز، متعلق به مطالب آيات قبل (در باره پدر و مادر) باشد. بنابراين بايد گفت اين آيه، متعرض آن حالى است كه احيانا از فرزند حركت ناگوارى سر زده، كه پدر و مادر از وى رنجيده و متأذّى شده اند، و اگر صريحا اسم فرزند را نياورده و اسم آن عمل را هم نبرده، براى اين بوده است كه بفهماند همان طور كه مرتكب شدن به اين اعمال سزاوار نيست، بيان آن نيز مصلحت نبوده و نبايد بازگو شود. | ||
پس اين كه فرمود: «رَبُّكُم أعلَمُ بِمَا فِى نُفُوسِكُم» معنايش اين است كه: پروردگار شما از خود شما بهتر مى داند كه چه حركتى كرديد، و اين مقدمه است براى بعدش كه مى فرمايد: «إن تَكُونُوا صَالِحِين»، و مجموعا معنايش اين مى شود كه: اگر شما صالح باشيد و خداوند هم اين صلاح را در نفوس و ارواح شما ببيند، او نسبت به توبه كاران آمرزنده است. | |||
در | و در جمله «فَإنَّهُ كَانَ لِلأوّابِينَ غَفُوراً»، كلمه «أوّابِين» به معناى برگشت كنندگان به سوى خداست، كه در هر گناهى كه مى خواهند انجام دهند، به ياد خدا افتاده و بر مى گردند. و اين تعبير، از قبيل بيان عام در مورد خاص است. | ||
و معنايش اين است كه: اگر شما صالح باشيد و خداوند هم اين صلاح را در روح شما ببيند و شما در يك لغزشى كه نسبت به والدين خود مرتكب شديد، به سوى خدا بازگشت كرده و توبه نموديد، خداوند شما را مى آمرزد. براى اين كه او همواره در باره أوّابِين (و بازگشت كنندگان)، غفور و بخشنده بوده است. | |||
صاحب مجمع البيان فرموده است | «'''وَ آتِ ذَا الْقُرْبَى حَقَّهُ وَ الْمِسكِينَ وَ ابْنَ السَّبِيلِ'''»: | ||
در مباحث گذشته، در نظائر اين آيه شريفه، مطالب مربوط به آن گذشت، و از همين آيه معلوم مى شود كه انفاق به ذى القربى و مسكينان و در راه ماندگان از احكامى است كه قبل از هجرت واجب شده است. براى اين كه اين آيه مكّى است و در سوره مكّى قرار دارد. | |||
«'''وَ لاتُبَذِّرْ تَبْذِيراً * إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ كانُوا إِخْوَانَ الشَّيَاطِينِ وَ كَانَ الشَّيْطانُ لِرَبِّهِ كَفُوراً'''»: | |||
صاحب مجمع البيان فرموده است: «تبذير»، به معناى پاشيدن با اسراف است، ودر واقع از بذرافشانى گرفته شده است. منتهى فرقى كه با آن دارد، اين است كه افشاندن در آن جا به منظور استفاده است و در اسراف به منظور افساد، و به همين جهت در هر جا كه به منظور اصلاح باشد «تبذير» گفته نمى شود، هر چند كه زياد باشد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۱۱۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۱۱۲ </center> | ||
<span id='link74'><span> | <span id='link74'><span> |
ویرایش