۱۶٬۲۸۸
ویرایش
خط ۸: | خط ۸: | ||
==آيات ۱۹ - ۳۵ سوره معارج == | ==آيات ۱۹ - ۳۵ سوره معارج == | ||
إِنَّ الانسانَ خُلِقَ هَلُوعاً(۱۹) | إِنَّ الانسانَ خُلِقَ هَلُوعاً(۱۹) | ||
إِذَا | |||
وَ إِذَا | إِذَا مَسّهُ الشرُّ جَزُوعاً(۲۰) | ||
وَ إِذَا مَسّهُ الخَْيرُ مَنُوعاً(۲۱) | |||
إِلّا الْمُصلِّينَ(۲۲) | |||
الَّذِينَ هُمْ عَلى صلاتهِمْ دَائمُونَ(۲۳) | الَّذِينَ هُمْ عَلى صلاتهِمْ دَائمُونَ(۲۳) | ||
وَ الَّذِينَ فى أَمْوَالهِِمْ حَقُّ مَّعْلُومٌ(۲۴) | وَ الَّذِينَ فى أَمْوَالهِِمْ حَقُّ مَّعْلُومٌ(۲۴) | ||
لِلسائلِ وَ الْمَحْرُومِ(۲۵) | |||
وَ الَّذِينَ يُصدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ(۲۶) | وَ الَّذِينَ يُصدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ(۲۶) | ||
وَ الَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ | |||
إِنَّ عَذَاب | وَ الَّذِينَ هُم مِّنْ عَذَابِ رَبّهِم مُّشفِقُونَ(۲۷) | ||
إِنَّ عَذَاب رَبّهِمْ غَيرُ مَأْمُونٍ(۲۸) | |||
وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظونَ(۲۹) | وَ الَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظونَ(۲۹) | ||
إِلّا عَلى أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَت أَيْمَانهُمْ فَإِنّهُمْ غَيرُ مَلُومِينَ(۳۰) | |||
فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِك فَأُولَئك هُمُ الْعَادُونَ(۳۱) | فَمَنِ ابْتَغَى وَرَاءَ ذَلِك فَأُولَئك هُمُ الْعَادُونَ(۳۱) | ||
وَ الَّذِينَ هُمْ لاَمَانَاتهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ(۳۲) | وَ الَّذِينَ هُمْ لاَمَانَاتهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ(۳۲) | ||
وَ الَّذِينَ هُم بِشهَادَاتهِمْ قَائمُونَ(۳۳) | وَ الَّذِينَ هُم بِشهَادَاتهِمْ قَائمُونَ(۳۳) | ||
وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى صلاتهِمْ | |||
وَ الَّذِينَ هُمْ عَلى صلاتهِمْ يُحَافِظونَ(۳۴) | |||
أُولَئك فى جَنَّاتٍ مُّكْرَمُونَ(۳۵) | أُولَئك فى جَنَّاتٍ مُّكْرَمُونَ(۳۵) | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۱۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۱۷ </center> | ||
خط ۶۳: | خط ۷۹: | ||
<center> «'''بیان آيات'''» </center> | <center> «'''بیان آيات'''» </center> | ||
اين آيات، به اولين سبب و انگيزه اى كه انسان را به رذيلۀ اعراض از ياد خدا و به جمع اموال و گنجينه كردن آن و در آخر دچار آتش خالد شدن وا مى دارد، اشاره مى كند. آتشى كه فرمود: «لَظى نَزّاعَةً لِلشّوَى». و آن سبب، عبارت است از حالتى در انسان به نام «هلع | اين آيات، به اولين سبب و انگيزه اى كه انسان را به رذيلۀ اعراض از ياد خدا و به جمع اموال و گنجينه كردن آن و در آخر دچار آتش خالد شدن وا مى دارد، اشاره مى كند. آتشى كه فرمود: «لَظى نَزّاعَةً لِلشّوَى». و آن سبب، عبارت است از حالتى در انسان به نام «هلع: شدت حرص»، كه حكمت الهى اقتضا كرد آدمى را به اين صفت بيافريند، تا به وسيله اين صفت به آنچه مايه خير و سعادتش مى باشد، هدايت شود. | ||
چيزى كه هست، اين خود انسان است كه اين مايه سعادت خود را، مايه بدبختى خود مى سازد، و به جاى اين كه در راه سعادت خود صرف كند، در راه بدبختى خود صرف مى كند. و همين مايه سعادت خويش را، مايه هلاكت دائمى خود مى كند. مگر كسانى كه ايمان آورده و عمل صالح مى كنند، كه در جنّات، از عزت و احترام برخوردارند. | چيزى كه هست، اين خود انسان است كه اين مايه سعادت خود را، مايه بدبختى خود مى سازد، و به جاى اين كه در راه سعادت خود صرف كند، در راه بدبختى خود صرف مى كند. و همين مايه سعادت خويش را، مايه هلاكت دائمى خود مى كند. مگر كسانى كه ايمان آورده و عمل صالح مى كنند، كه در جنّات، از عزت و احترام برخوردارند. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۱۸ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۱۸ </center> | ||
==توضيح صفت «حرص خدادادی» و «حرص بشرى»== | ==توضيح صفت «حرص خدادادی» و «حرص بشرى»== | ||
ویرایش