۱۷٬۰۴۴
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۵ بخش۴۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←خليفه بودن انسان در زمين، مستلزم «كشف سوء»، و رفع موانع از پيش پاى اوست
| خط ۲۳۲: | خط ۲۳۲: | ||
==خليفه بودن انسان در زمين، مستلزم «كشف سوء»، و رفع موانع از پيش پاى اوست == | ==خليفه بودن انسان در زمين، مستلزم «كشف سوء»، و رفع موانع از پيش پاى اوست == | ||
توضيح این که: تصرفاتى كه انسان در زمين و مخلوقات زمين مى كند، امورى است كه با زندگى و معاشش ارتباط دارد و گاهى ناگواری ها و عوامل سوء، او را از اين تصرف باز مى دارد. در نتيجه آن «سوء» كه وى را مضطر و بيچاره نموده و از خدا كشف آن سوء را مى خواهد، حتما چيزى است كه نمى گذارد او تصرفى را كه گفتيم بكند، يا تصرفات او را محدود می سازد و از بعضی از آن ها جلوگیری | توضيح این که: تصرفاتى كه انسان در زمين و مخلوقات زمين مى كند، امورى است كه با زندگى و معاشش ارتباط دارد و گاهى ناگواری ها و عوامل سوء، او را از اين تصرف باز مى دارد. در نتيجه آن «سوء» كه وى را مضطر و بيچاره نموده و از خدا كشف آن سوء را مى خواهد، حتما چيزى است كه نمى گذارد او تصرفى را كه گفتيم بكند، يا تصرفات او را محدود می سازد و از بعضی از آن ها جلوگیری | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۵۴۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۵ صفحه : ۵۴۹ </center> | ||
درب زندگى و بقاء و همچنين ساير تعلقات زندگى را به روى او مى بندد. پس اگر خداى تعالى در چنين فرضى، به دعاى آن شخص مضطر، كشف سوء از او بكند، در حقيقت خلافتى را كه به او داده بود، تكميل كرده است. | می کند و درب زندگى و بقاء و همچنين ساير تعلقات زندگى را به روى او مى بندد. پس اگر خداى تعالى در چنين فرضى، به دعاى آن شخص مضطر، كشف سوء از او بكند، در حقيقت خلافتى را كه به او داده بود، تكميل كرده است. | ||
اين معنا وقتى بيشتر واضح و روشن مى شود كه دعا و درخواست در جمله «إذَا دَعَاهُ» را، بر اعم از دعاى زبانى و غيرزبانى حمل كنيم. دعاى زبانى كه آيه «وَ آتَيكُم مِن كُلِّ مَا سَألتُمُوهُ» و دعاى غيرزبانى كه آيه «يَسئَلُهُ مَن فِى السَّمَاوَاتِ وَ مَن فِى الأرض» متعرض آن است. چون بنابراين تمامى آنچه كه به انسان داده شده و هر تصرفى كه ارزانى شده، همه از مصاديق كشف «سوء» از مضطر محتاج خواهد بود. البته كشف سوء بعد از دعاى او. | اين معنا وقتى بيشتر واضح و روشن مى شود كه دعا و درخواست در جمله «إذَا دَعَاهُ» را، بر اعم از دعاى زبانى و غيرزبانى حمل كنيم. دعاى زبانى كه آيه «وَ آتَيكُم مِن كُلِّ مَا سَألتُمُوهُ» و دعاى غيرزبانى كه آيه «يَسئَلُهُ مَن فِى السَّمَاوَاتِ وَ مَن فِى الأرض» متعرض آن است. چون بنابراين تمامى آنچه كه به انسان داده شده و هر تصرفى كه ارزانى شده، همه از مصاديق كشف «سوء» از مضطر محتاج خواهد بود. البته كشف سوء بعد از دعاى او. | ||
