تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۱۰: تفاوت میان نسخه‌ها

«'''الَّذِينَ يُرِيدُونَ الحَيَوةَ الدُّنيَا'''» - يعنى كسانى كه زندگانى دنيا را هدف نهايى و يگانه غايت مساعى خويش مى دانند، و غايتى ديگر وراى آن نمى بينند. و خلاصه از آخرت غافل و جاهل اند، و نمى دانند كه خدا در آخرت چه ثواب ها براى بندگان خود فراهم كرده. آيه «فَأعرَضَ عَن مَن تَوَلّى عَن ذِكرِنَا  وَ لَم يُرِد إلّا الحَيَوةَ الدُّنيَا ذَلِكَ مَبلَغُهُم مِنَ العِلمِ» نيز به اين معنا تصريح دارد. و به همين جهت، اموال قارون را سعادتى عظيم شمردند، بدون اين كه قيد و شرطى در كلام خود بياورند. گفتند: اى كاش ما هم مى داشتيم آنچه را كه قارون دارد، چون او حظّى عظيم، و سعادتى بزرگ دارد.

«'''وَ قَالَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَيْلَكمْ ثَوَاب اللَّهِ خَيرٌ لِّمَنْ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ...'''»:

و «صابران»، كسانى هستند كه در هنگام شدائد و نيز در برابر اطاعت ها و همچنين ترك گناهان خويشتندار باشند. و وجه اين كه تنها اين دسته مى توانند به ثواب خدا برسند و اين كلمه، يا سيره و يا طريقه را بفهمند، اين است كه: تصديق به بهتر بودن ثواب آخرت از حظّ دنيوى - كه قهرا مستلزم داشتن ايمان و عمل صالح است كه آن دو نيز ملازم با ترك بسيارى از هواها و محروميت از بسيارى از مشتهيات هستند - محقق نمى شود، مگر براى كسانى كه صفت صبر دارند، و مى توانند تلخى مخالفت طبع و سركوبى نفس اماره را تحمل كنند.