۱۶٬۸۸۰
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۲۹: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←بحث روايتى
| خط ۱۲۳: | خط ۱۲۳: | ||
<span id='link245'><span> | <span id='link245'><span> | ||
در الدر المنثور است كه : ابن | در الدر المنثور است كه: ابن مردويه، از يزيد رقاشى روايت كرده كه گفت: مردى به رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» عرضه داشت: ما اموال خود را به اين و آن مى دهيم، تا در غياب، ذكر خير ما گويند، آيا در اين گونه انفاق ها، اجرى هم داريم يا نه؟ | ||
و | رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» فرمود: خداى تعالى، هيچ عمل نيكى را نمى پذيرد، مگر از كسى كه آن را خالص براى خدا انجام داده باشد. آنگاه اين آيه را تلاوت فرمود: «ألِا لِلّهِ الدّينُ الخَالِص». | ||
و نيز، در همان كتاب آمده كه ابن جرير، از طريق جويبر، از ابن عباس روايت كرده كه در تفسير جملۀ «وَ الّذِينَ اتّخَذُوا مِن دُونِهِ أولِيَاء...» گفته: اين آيه، درباره سه قبيلۀ بنى عامر، بنى كنانه، و بنى سلمه نازل شد، كه هر سه، بت مى پرستيدند و مى گفتند ملائكه، دختران خدايند. و نيز مى گفتند: «مَا نَعبُدُهُم إلّا لِيُقَرّبُونَا إلَى اللّهِ زُلفَى». | |||
مؤلف: آيه شريفه، مطلق است و شامل عموم وثنى مذهبان مى شود. و جملۀ «مَا نَعبُدُهُم إلّا لِيُقَرّبُونَا إلَى اللّهِ زُلفَى»، منطق همگى آنان است، و همچنين اعتقاد به فرزند داشتن خدا، و در آيه هم، تصريحى نشده به اين كه ملائكه را دختران خدا مى پنداشتند. پس حق مطلب آن است كه اين روايت، از باب تطبيق است. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۷۳ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۷۳ </center> | ||
و در كافى و علل | و در كافى و علل الشرايع، هر يك به سند خود، از زراره، از امام باقر «عليه السلام» روايت آورده اند كه در ذيل جملۀ «آنَاءَ اللّيلِ سَاجِداً وَ قَائِماً» فرمود: منظور نماز شب است. | ||
و در كافى، به سند خود، از امام ابى جعفر «عليه السلام» روايت آورده كه در ذيل اين آيه از كلام خداى عزّوجلّ كه مى فرمايد: «هَل يَستَوِى الّذِينَ يَعلَمُونَ وَ الّذِينَ لَا يَعلَمُونَ إنّمَا يَتَذَكّرُ أُولُوا الألبَاب» فرموده: ما هستيم كه داراى علميم و دشمنان مايند كه بى علم اند؛ و شيعيان ما صاحبان خردند. | |||
مؤلف: اين مضمون، به طرق بسيارى، از امام باقر و صادق «عليهما السلام» روايت شده، و از باب تطبيق كلّى بر مورد است، نه از باب تفسير. | |||
و در الدر المنثور است كه: ابن سعد، در طبقات خود و ابن مردويه، از ابن عباس روايت كرده اند كه در ذيل جملۀ «أمّن هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللّيلِ سَاجِداً وَ قَائِماً» گفته است: اين آيه، در حقّ «عمار بن ياسر» نازل شد. | |||
مؤلف: نظير اين مضمون، از جويبر، از عكرمه نيز نقل شده. و از جويبر، از ابن عباس نيز آمده كه گفت: اين آيه درباره ابن مسعود، عمّار، و سالم مولاى ابى حذيفه نازل شده. | |||
و از ابى نعيم و ابن عساكر، از ابن عُمَر روايت شده كه گفت: عثمان بوده، و روايات ديگرى، آن را درباره اشخاص ديگرى دانسته اند. و همۀ اين روايات، از باب تطبيق عموم آيه، به مورد آن است، نه اين كه آيه در خصوص موردى نازل شده باشد، تا شأن نزول اصطلاحى باشد. چون اين سوره، يك مرتبه و دفعتاً نازل شده است. (ديگر معنا ندارد كه دربارۀ همه نامبردگان نازل شده باشد). | |||
و در مجمع البيان آمده كه | و در مجمع البيان آمده كه عياشى، به سند خود، از عبداللّه بن سنان، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» فرمود: روزى كه نامه هاى اعمال باز مى شود و ميزان اعمال نصب مى گردد، براى اهل بلاء، نه ميزانى نصب مى شود، و نه نامۀ عملى باز مى گردد. آن وقت اين آيه را تلاوت فرمود: «إنّمَا يُوَفّى الصّابِرُونَ أجرَهُم بِغَيرِ حِسَاب». | ||
مؤلف: در الدر المنثور هم از ابن مردويه، از انس بن مالك، از رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» روايتى نقل كرده كه در آن، اين مضمون آمده. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۷۴ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۷۴ </center> | ||
<span id='link246'><span> | <span id='link246'><span> | ||
