۱۶٬۸۸۰
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۲۹: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←انسان، فطرتاً خداشناس است و در حال اضطرار، به خدا روی می آورد، لیکن در حال تنعم و خوشى، از او غافل می شود
| خط ۶۴: | خط ۶۴: | ||
<span id='link242'><span> | <span id='link242'><span> | ||
== | ==انسان کفران پیشه، در حال اضطرار، به خدا روی می آورد، و در خوشى ها، او را فراموش می کند == | ||
بعد از آن كه در آيه قبلى، سخن از كفرانگران نعمت بود و در آن فرمود: «خداى سبحان، با اين كه بى نياز از مردم است، مع ذلك اين عمل را براى آنان نمى پسندد»، اينك در اين آيه، تنبه مى دهد به اين كه انسان، طبعا كفران پيشه است. با اين كه او، بالفطره پروردگار خود را مى شناسد و در هنگام بيچارگى و اضطرار، كه دستش از همه جا كوتاه مى شود، بى درنگ رو به سوى او مى كند و از او نجات مى طلبد. همچنان كه خود او فرموده: «وَ كَانَ الإنسَانُ كَفُوراً». و نيز فرموده: «إنّ الإنسَانَ لَظَلُومٌ كَفّار». | بعد از آن كه در آيه قبلى، سخن از كفرانگران نعمت بود و در آن فرمود: «خداى سبحان، با اين كه بى نياز از مردم است، مع ذلك اين عمل را براى آنان نمى پسندد»، اينك در اين آيه، تنبه مى دهد به اين كه انسان، طبعا كفران پيشه است. با اين كه او، بالفطره پروردگار خود را مى شناسد و در هنگام بيچارگى و اضطرار، كه دستش از همه جا كوتاه مى شود، بى درنگ رو به سوى او مى كند و از او نجات مى طلبد. همچنان كه خود او فرموده: «وَ كَانَ الإنسَانُ كَفُوراً». و نيز فرموده: «إنّ الإنسَانَ لَظَلُومٌ كَفّار». | ||
