۱۶٬۸۸۹
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۹ بخش۲۴: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←تحيت مغرضانه منافقان بر پيامبر «ص»
| خط ۱۷۴: | خط ۱۷۴: | ||
به شرطى كه نجوايتان، توأم با اثم و عدوان و معصيت رسول نباشد، بلكه تناجى به برّ و تقوا باشد. منظور از «برّ»، تمامى كارهاى خير است كه در مقابل كلمه «عدوان» قرار گرفته، و منظور از «تقوى»، آن عملى است كه «اثم» نباشد. آنگاه مطلب را با امر به مطلق تقوا و تهديد از قيامت تأکید نموده، مى فرمايد: «وَ اتّقُوا الله الّذِى إلَيهِ تُحشَرُونَ». | به شرطى كه نجوايتان، توأم با اثم و عدوان و معصيت رسول نباشد، بلكه تناجى به برّ و تقوا باشد. منظور از «برّ»، تمامى كارهاى خير است كه در مقابل كلمه «عدوان» قرار گرفته، و منظور از «تقوى»، آن عملى است كه «اثم» نباشد. آنگاه مطلب را با امر به مطلق تقوا و تهديد از قيامت تأکید نموده، مى فرمايد: «وَ اتّقُوا الله الّذِى إلَيهِ تُحشَرُونَ». | ||
«'''إِنَّمَا النَّجْوَى مِنَ | «'''إِنَّمَا النَّجْوَى مِنَ الشيْطانِ لِيَحْزُنَ الَّذِينَ ءَامَنُوا وَ لَيْس بِضارِّهِمْ شيْئاً إِلا بِإِذْنِ اللَّهِ ...'''»: | ||
مراد از | مراد از «نجوى» - به طورى كه از سياق استفاده مى شود - نجوايى است كه آن روز در بين منافقان و بيماردلان جريان داشته، نجوايى كه از ناحيه شيطان بوده. به اين معنا كه شيطان، این عمل را در دل هايشان جلوه داده بود و تشويقشان كرده بود كه با يكديگر نجوا كنند تا مسلمانان را اندوهگين و پريشان خاطر كنند، تا خيال كنند مى خواهد بلايى بر سرشان بيايد. | ||
خداى | |||
خداى سبحان، بعد از آن كه نجوا را با آن شرايط براى مؤمنان تجويز كرد، مؤمنان را دلگرم و خاطر جمع كرد كه اين توطئه ها نمى تواند به شما گزندى برساند، مگر به اذن خدا. چون زمام امور، همه به دست خدا است. پس بر خدا توكل كنيد، و از ضرر نجواى منافقان اندوهگين نشويد كه خدا تصريح كرده به اين كه: «وَ مَن يَتَوَكّل عَلَى اللّه فَهُوَ حَسبُهُ»، و وعده داده كه هر كس بر او توكل كند، خدا برايش كافى است، و با اين وعده وادارشان مى كند بر توكل و مى فرمايد: كه توكل از لوازم ايمان مؤمن است، اگر به خدا ايمان دارند، بايد بر او توكل كنند كه او ايشان را كفايت خواهد كرد. اين بود معناى «وَ لَيسَ بِضَارّهِم شَيئاً إلّا بِإذنِ الله وَ عَلَى اللّه فَليَتَوَكّلِ المُؤمِنُونَ». | |||
