۱۷٬۰۵۲
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۶: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←پیامد استقامت بر طريقۀ اسلام، و فرجام اعراض از ياد خدا
| خط ۴۴: | خط ۴۴: | ||
و همين معنا نيز علت التفاتى است كه از تكلم مع الغير (ما به ايشان آب بسيار مى دهيم)، به غيبت: (ذِكر رَبِّهِ) به كار رفته، و گرنه مقتضاى ظاهر اين بود كه بفرمايد: «وَ مَن يُعرِض عَن ذِكرِناَ نَسلُكهُ...». خواست تا با ذكر كلمه «رَبّ» بفهماند صفت ربوبيّت مبدأ اصلى عذاب كردن معرضين از ياد خداست. و به همين جهت، به جاى جملۀ «ما چنين و چنان مى كنيم»، فرمود: «پروردگارش چنين و چنانش مى كند»، تا به مبدأ اصلى اشاره كند. | و همين معنا نيز علت التفاتى است كه از تكلم مع الغير (ما به ايشان آب بسيار مى دهيم)، به غيبت: (ذِكر رَبِّهِ) به كار رفته، و گرنه مقتضاى ظاهر اين بود كه بفرمايد: «وَ مَن يُعرِض عَن ذِكرِناَ نَسلُكهُ...». خواست تا با ذكر كلمه «رَبّ» بفهماند صفت ربوبيّت مبدأ اصلى عذاب كردن معرضين از ياد خداست. و به همين جهت، به جاى جملۀ «ما چنين و چنان مى كنيم»، فرمود: «پروردگارش چنين و چنانش مى كند»، تا به مبدأ اصلى اشاره كند. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۷۲ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۷۲ </center> | ||
بعضى از | بعضى از مفسرّان، جمله «يَسلُكهُ» را در بردارنده معناى «يَدخُلُ» دانسته و گفته اند: «يَسلُكهُ در اين جا، به معناى اين است كه او را به سوى آتش راه مى برد، و داخل آتش مى كند»، و به همين جهت مفعول دوم گرفته، و گرنه فعل «يَسلُكُ» به خودى خود، دو مفعول نمى گيرد. و معناى آيه روشن است. | ||
<span id='link50'><span> | <span id='link50'><span> | ||
==بحث روایی: (رواياتى درباره ایمان آوردن جنیان به پیامبر «ص» و...)== | ==بحث روایی: (رواياتى درباره ایمان آوردن جنیان به پیامبر «ص» و...)== | ||
