روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۲۳۸

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، بَابُ الْعِتْقِ وَ أَحْكَامِه

روي حماد عن الحلبي عنه ع انه قال :

وَ فِي اَلرَّجُلِ يَقُولُ إِنْ مِتُّ فَعَبْدِي حُرٌّ وَ عَلَى اَلرَّجُلِ دَيْنٌ قَالَ إِنْ تُوُفِّيَ وَ عَلَيْهِ دَيْنٌ قَدْ أَحَاطَ بِثَمَنِ اَلْعَبْدِ بِيعَ اَلْعَبْدُ وَ إِنْ لَمْ يَكُنْ أَحَاطَ بِثَمَنِ اَلْعَبْدِ اُسْتُسْعِيَ اَلْعَبْدُ فِي قَضَاءِ دَيْنِ مَوْلاَهُ وَ هُوَ حُرٌّ بِهِ إِذَا أَوْفَاهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۱۵۴

حلبى از امام صادق عليه السّلام روايت كرده در باره مردى كه بگويد: چون من از دنيا رفتم بنده‏ام آزاد است، و اين در حاليست كه به مردم بدهكار است. فرمود: چنانچه دينش مطابق تمام قيمت بنده است عبد را بفروشند و بدهى متوفّى را بپردازند و اگر دين كمتر بود آن مقدار كه زائد است بنده آزاد شده و خود كوشش كند و تتمّه بدهى مولاى خويش را بپردازد و خود را آزاد كند.