تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۳۲: تفاوت میان نسخه‌ها

__TOC__

<span id='link282'><span>

==آيات ۶۵ - ۷۷،سوره نحل ==

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۴۱۶ </center>

ترجمه آيات

بيان آيات

رجوعى است بعد از رجوع به شمردن نعمتهاى الهى و نتيجه گرفتن توحيد و نتيجه گرفتن بعث از اين آيات ، و اشاره اى است به مساله تشريع ، كه عبارت است از نبوت .

مقصود آيه ، روياندن و سرسبز كردن زمين بعد از خزان و خمودى آن در زمستان است ، كه پس از فرا رسيدن بهار و آمدن بارانهاى بهارى ريشه گياهان و تخم آنها بعد از يك دوره سكون ، شروع به رشد و نمو مى كند، و اين خود يك زندگى ، و از سنخ زندگى حيوانى است ، هر چند كه يك مرحله ضعيف از آن است ، امروز هم در مسائل علمى جديد ثابت شده كه گياهان از جرثومه هاى حيات تشكيل يافته ، همان جرثومه هايى كه در حيوان هست ، هر چند صورت و اثرش با آن مختلف است .

<span id='link283'><span>

پس وقتى براى كسى كه قريحه قبول كردن حق را دارد داستان فرستادن باران و زنده كردن زمين بعد از مردنش نقل شود همين داستان براى او آيت و دليلى است بر مساله بعث روز قيامت ، و مى فهمد كسى كه بدين وسيله ، زمين مرده را زنده كرد مى تواند مردگان را هم زنده كند.

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۴۱۸ </center>

كلمه «'''فرث '''» به معناى كثافاتى است كه در روده ها مى افتد و در روده بزرگ جمع مى شود، ولى وقتى به خارج آمد آن را سرگين گويند، كلمه «'''سائغ '''» اسم فاعل از «'''سوغ '''» است ، گفته مى شود: «'''ساغ الطعام و الشراب : غذا و شراب روان شد'''» و اين را وقتى گويند كه شراب (مايعات ) آشاميدنى گوارا باشد، و به آسانى در گلو رود.

«'''و ان لكم فى الانعام لعبرة '''» - يعنى براى شما در شتر و گاو و گوسفند امرى است كه اگر عبرتگير و پندپذير باشيد همان امر براى عبرت و موعظه شما بس است ، آنگاه آن امر را بيان نموده مى فرمايد: «'''نسقيكم مما فى بطونه ...'''» از آنچه در درون بدنهايشان هست شما را سيراب مى كنيم ، در اينجا ضمير راجع به انعام را مفرد آورد، و اين از باب كثير را واحد فرض كردن است .

«'''من بين فرث و دم '''» - شير حيوانات شيرده كه جايش اواخر شكم ، ميان دو پاست ، و خون كه مجرايش شرايين و رگها است كه به تمامى آن دو احاطه دارد، و اگر شير را عبارت دانسته از چيزى كه ميان كثافات و خون بدن قرار دارد، از اين باب بوده كه اين هر سه در داخل بدن و در مجاورت هم قرار دارند، اين غذاى پاك و لذيذ را از ميان آن دو بيرون كشيده ، همچنانكه گفته مى شود: «'''من از ميان قوم ، زيد را اختيار كردم ، و از ميان آنها بيرونش كشيدم '''» كه البته وقتى گفته مى شود كه زيد و قوم در يكجا جمع شده باشند، هر چند زيد در حاشيه جمعيت نشسته باشد، نه در وسطشان ، چون مراد اين است كه من او را از ميان آنهمه جمعيت با اينكه غير شما نيز بود تميز دادم و جدا كردم .

معناى آيه اين است كه ما شما را از آنچه كه در بطون انعام است شيرى از ميان سرگين و خون آنها بيرون كشيديم و به شما نوشانديم ، كه به هيچ يك از آن دو آلوده نبود، و طعم و بوى هيچ يك از آن دو را با خود نياورد، شيرى گوارا براى نوشندگان و اين خود عبرتى است براى عبرت گيرندگان ، و وسيله اى است براى راه بردن به كمال قدرت و نفوذ اراده خدا، و اينكه آن كس كه شير را از سرگين و خون پاك نگاه داشته قادر است كه انسان را دوباره زنده كند، هر چند كه استخوانش هم پوسيده و اجزايش در زمين گم شده باشد.

راغب در مفردات گفته : «'''سكر'''» - به ضمه سين - آن حالتى را گويند كه عارض بر انسان و عقل انسان مى شود،

<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۲ صفحه ۴۱۹ </center>

سپس خداى تعالى آيه مورد بحث را با جمله «'''ان فى ذلك لا ية لقوم يعقلون '''» ختم فرموده تا مردم را در تعقل و دقت در امر نباتات و ميوه ها تحريك كند.

معنا و موارد استعمال كلمه «'''وحى '''»

كلمه «'''وحى '''» بطورى كه راغب گفته : به معناى اشاره سريع است ، كه البته همواره از جنس كلام و از باب رمزگويى و يا به صورت صوت و مجرد از تركيب و يا به اشاره و امثال آن است .

و از موارد استعمالش بدست مى آيد كه از باب القاى معنا به نحو پوشيده از اغيار است ، پس الهام به معناى القاى معنا در فهم حيوان از طريق غريزه هم از وحى است ، همچنانكه ورود معنا در نفس انسان از طريق رؤ يا و همچنين از طريق وسوسه و يا اشاره ، همه از وحى است ، در كلام خداى تعالى هم در همه اين معانى استعمال شده يك جا در القاء در فهم حيوان از راه غريزه استعمال كرده و فرموده : «'''و اوحى ربك الى النحل '''» و در القاء از باب رؤ يا استعمال كرده و فرموده : «'''و اوحينا الى ام موسى '''» و در وسوسه استعمال كرده فرموده : «'''الا ان الشياطين ليوحون الى اوليائهم '''» و در القاء از باب اشاره استعمال كرده و فرموده : «'''فاوحى اليهم ان سبحوا بكرة و عشيا'''»

قسم ديگرى از وحى الهى با تكلم با انبياء و رسل است همچنانكه فرموده «'''و ما كان لبشر ان يكلمه الله الا وحيا'''» چيزى كه هست ادب دينى چنين رسم كرده كه وحى جز به كلامى كه بر انبياء و رسل القاء مى شود اطلاق نگردد.

[[رده:تفسیر المیزان]]