۱۷٬۲۲۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۹ بخش۴۶: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←شدت اهتمام و دلسوزی پيامبر«ص»، نسبت به هدايت مردم
| خط ۱۸۷: | خط ۱۸۷: | ||
«'''لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُم بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ'''»: | «'''لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُم بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَّحِيمٌ'''»: | ||
كلمه «عَنَت»، به معناى ضرر و هم به معناى هلاكت است، و كلمۀ «مَا» در جملۀ «مَا عَنِتُّم»، مصدريه است، كه آن را به معناى مصدر تأويل مى نمايد. و منظور از «رسول»، به طورى كه سياق دو آيه گواهى مى دهد، خاتم انبياء محمّد «صلى الله و عليه و آله» است. چون مى بينيم كه او را وصف مى كند به اين كه از خود ايشان است، و ظاهر اين است كه مقصود اين باشد كه او، مثل شما بشر است، و همنوع خود شما است. چون در كلام چيزى كه دليل باشد بر اين كه خطاب بخصوص عرب و يا قريش باشد، نيست. مخصوصا نظر به اين كه در ميان آنان در حال خطاب، مسلمانانى از روم و فارس و حبشه نيز بوده اند. | كلمه «عَنَت»، به معناى ضرر و هم به معناى هلاكت است، و كلمۀ «مَا» در جملۀ «مَا عَنِتُّم»، مصدريه است، كه آن را به معناى مصدر تأويل مى نمايد. | ||
و منظور از «رسول»، به طورى كه سياق دو آيه گواهى مى دهد، خاتم انبياء محمّد «صلى الله و عليه و آله» است. چون مى بينيم كه او را وصف مى كند به اين كه از خود ايشان است، و ظاهر اين است كه مقصود اين باشد كه او، مثل شما بشر است، و همنوع خود شما است. چون در كلام چيزى كه دليل باشد بر اين كه خطاب بخصوص عرب و يا قريش باشد، نيست. مخصوصا نظر به اين كه در ميان آنان در حال خطاب، مسلمانانى از روم و فارس و حبشه نيز بوده اند. | |||
و معناى آيه، اين است: | و معناى آيه، اين است: | ||
