تفسیر:المیزان جلد۹ بخش۲۸: تفاوت میان نسخه‌ها

==چند روايت در مورد معناى اين كه يهودیان و مسیحیان، احبار و رهبان را ارباب گرفتند ==

و در كافى به سند خود از ابى بصير از امام صادق (عليه السلام) روايت شده كه گفت : من از آن جناب پرسيدم معناى آيه «اتخذوا احبارهم و رهبانهم اربابا من دون الله» چيست؟  

فرمود: به خدا قسم احبار و رهبان ، يهود و نصارى را به پرستش خود نمى خواندند و بفرضى هم كه مى خواندند يهود و نصارى هرگز قبول نمى كردند، و ليكن احبار و رهبان تعدادى از محرمات را برايشان حلال و تعدادى از حلالها را بر آنان حرام نمودند، و آنها هم پذيرفتند، پس يهود و نصارى بدون اينكه خودشان متوجه باشند احبار و رهبان خود را پرستيدند.

مؤلف : اين معنا را برقى در محاسن خود و عياشى در تفسيرش از ابى بصير و نيز از جابر از امام صادق (عليه السلام ) و از حذيفه روايت كرده اند، همچنانكه الدر المنثور هم از عده اى از صاحبان روايت از حذيفه نقل كرده است.

قمى در تفسير خود در ذيل آيه «اتخذوا احبارهم و رهبانهم اربابا من دون الله» مى گويد: در روايتى از ابى الجارود از ابى جعفر (عليه السلام) آمده كه فرمود: اما اين كه فرمود: «المسيح ابن مريم» براى اين بود كه برخى از مسيحيان او را تعظيم نموده و در دل آنقدر بزرگ مى دانستند كه خيال مى كردند او معبود و پسر خدا است. بعضى ديگر از ايشان گفته اند: او سومى سه خدا است . طائفه اى ديگر گفته اند: او خود خدا است.

آنگاه اضافه فرمود: و اما اين كه فرموده «اتخذوا احبارهم و رهبانهم اربابا» از اين رو بوده كه يهوديان و مسيحيان گوش به حرف احبار و رهبان خود مى دادند، و آنها را كوركورانه اطاعت نموده و گفته هاى ايشان را مانند وحى منزل دانسته و با آن معامله دين مى كردند و آنچه اصلا به يادش نبودند اوامر خداى تعالى و كتابهاى آسمانى او و پيغمبران او بود كه بكلى پشت سر انداختند، پس در حقيقت بجاى اينكه خدا را رب خود بدانند احبار و رهبان را ارباب خود گرفتند...

و در تفسير برهان از مجمع البيان نقل كرده كه گفته ثعلبى به سند خود از عدى بن حاتم روايت كرد كه گفت: من (وقتى براى اولين بار) شرفياب حضور رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) شدم صليبى بگردنم آويزان بود، حضرت فرمود: عدى ! آن چيزى كه به گردنت آويخته اى دور بينداز.