تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۸: تفاوت میان نسخه‌ها

و در تفسير عياشى، از ذريح از امام صادق (عليه السلام) روايت كرده كه گفت شنيدم مى فرمود: ابن الكواء خدمت اميرالمؤمنين (عليه السلام) آمده، از كلام خدا كه مى فرمايد: «الم تر الى الذين بدلوا»، سؤال نمود. حضرت فرمود: مقصود قريش اند، كه نعمت خدا را مبدّل به كفر كرده، پيغمبر او را در روز بدر تكذيب نمودند.

و در كافى، از على بن محمد، از بعضى از يارانش، به طور رفع (يعنى بقيه رجال سند را ذكر نكرده) روايت كرده كه گفته است: على بن الحسين (عليهما السلام)، هر وقت اين آيه را مى خواند: «و ان تعدوا نعمة الله لا تحصوها» مى گفت:  

منزه است آن كس كه به احدى معرفت نعمت هايش ‍را نداده، و تنها معرفت اين معنا را داده كه از معرفت آن ها عاجز هستند. همچنان كه معرفت درك آن ها را هم در كسى نگذاشته. تنها معرفت اين معنا را داده كه نمى توانند همه نعمت هاى الهى را درك كنند، و خود خداى تعالى هم از عارفين، به اين مقدار قناعت و بلكه سپاسگزارى كرده كه به عجز از معرفت شكرش اعتراف كنند. پس معرفت عجز و تقصير را، شكر ايشان دانسته، همچنان كه اعتراف عالمان به عجز از علم را، علم دانسته است...