گمنام

تفسیر:المیزان جلد۱۲ بخش۲۴: تفاوت میان نسخه‌ها

از الکتاب
 
خط ۲۲۲: خط ۲۲۲:
خداى سبحان، موجودات را خلق مى كند و در خلقتش هم استمرار دارد. پس چنين كسى با كسى كه هيچ خلق نمى كند، يكسان نيست. زيرا خدا موجودات را خلق مى كند و مالك آن ها و آثار آن هاست. آثارى كه نظام خود آن ها و نظام عام عالَم، به آن ها بستگى دارد.
خداى سبحان، موجودات را خلق مى كند و در خلقتش هم استمرار دارد. پس چنين كسى با كسى كه هيچ خلق نمى كند، يكسان نيست. زيرا خدا موجودات را خلق مى كند و مالك آن ها و آثار آن هاست. آثارى كه نظام خود آن ها و نظام عام عالَم، به آن ها بستگى دارد.


==بيان نكته اى كه در تعليل «و ان تعدوا نعمة الله لا تحصوها» به «ان الله لغفور رحيم» وجود دارد==
==رابطۀ گستردگی «نعمت» های خداوند، با «رحمت» و «مغفرت» او==


و اينكه فرمود: «'''و ان تعدوا نعمة الله لا تحصوها ...'''» اشاره است به زيادى نعمتهاى الهى ، و كثرتى كه از حيطه شمارش بيرون است ، چون در حقيقت ، هيچ موجودى نيست مگر آنكه در مقايسه با نظام كلى عالم ، نعمت است ، هر چند كه بعضى از موجودات نسبت به بعضى ديگر، نعمت نباشد.
و اين كه فرمود: «وَ إن تَعُدُّوا نِعمَةَ اللهِ لَا تُحصُوهَا...»، اشاره است به زيادى نعمت هاى الهى، و كثرتى كه از حيطۀ شمارش بيرون است. چون در حقيقت، هيچ موجودى نيست مگر آن كه در مقايسه با نظام كلى عالَم، نعمت است، هر چند كه بعضى از موجودات نسبت به بعضى ديگر، نعمت نباشد.


خداى سبحان همين بسيارى نعمت را تعليل مى كند به اينكه : «'''ان الله لغفور رحيم '''» و اين خود از لطيف ترين و دقيق ترين تعليل ها است ، چون با اين تعبير مى فهماند كه خروج نعمت از حد شمارش ، از بركات دو صفت مغفرت و رحمت اوست ، با مغفرتش كه همان پوشاندن است بدى نقص و قصور اشياء را مى پوشاند و با رحمتش كه اتمام نقص و رفع حاجت است ، خير و كمال هر چيزى را ظاهر مى سازد و به زيور جمالش ‍ مى آرايد، بنا بر اين ، مغفرت و رحمت او بر تمامى موجودات گسترده است ، چون هر چيزى را كه فرض كنى وقتى براى چيز ديگرى خير و نفع شد، در نتيجه نسبت به آن نعمت حساب مى شود پس بعضى از اشياء نسبت به بعضى ديگر نعمت است ، در نهايت نعمت خدا همان سعه و عموميتى را دارد كه مغفرت و رحمتش دارد، و بهمين جهت فرمود: «'''ان تعدوا نعمة الله لا تحصوها'''» (دقت فرماييد).
خداى سبحان، همين «بسيارى نعمت» را تعليل مى كند به اين كه: «إنَّ اللهَ لَغَفُورٌ رَحِيمٌ». و اين، خود از لطيف ترين و دقيق ترين تعليل ها است. چون با اين تعبير مى فهماند كه خروج نعمت از حدّ شمارش، از بركات دو صفت «مغفرت» و «رحمت» اوست.
 
با «مغفرتش»، كه همان پوشاندن است، بدى نقص و قصور اشياء را مى پوشاند و با «رحمتش»، كه اتمام نقص و رفع حاجت است، خير و كمال هر چيزى را ظاهر مى سازد و به زيور جمالش ‍ مى آرايد.
 
بنابراين، «مغفرت» و «رحمت» او، بر تمامى موجودات گسترده است. چون هر چيزى را كه فرض كنى، وقتى براى چيز ديگرى خير و نفع شد، در نتيجه نسبت به آن نعمت حساب مى شود. پس بعضى از اشياء نسبت به بعضى ديگر، نعمت است. در نهايت نعمت خدا، همان سعه و عموميتى را دارد كه مغفرت و رحمتش دارد. و به همين جهت فرمود: «إن تَعُدُّوا نِعمَةَ اللهِ لَا تُحصُوهَا». (دقت فرماييد).




۱۶٬۸۸۰

ویرایش