۱۶٬۹۰۷
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۳ بخش۴۴: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←بحث روايتى
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
==بحث روايتى == | ==بحث روايتى == | ||
در الدر المنثور است كه ابن منذر | در الدر المنثور است كه ابن منذر و ابونعيم - در كتاب صحابه - و ابن عساكر، از طريق سدى صغير، از كلبى، از ابوصالح، از ابن عباس روايت كرده اند كه گفت: جند بن زهير را عادت چنين بود كه وقتى نماز مى خواند يا روزه مى گرفت يا تصدق مى داد، و مردم تعريفش مى كردند، خيلى خوشحال مى شد و به همين جهت اين كارها را بيشتر مى كرد تا مردم بيشتر تعريفش كنند. خداى تعالى، در مذمتش اين آيه را فرستاد: «فَمَن كَانَ يَرجُوا لِقَاء رَبِّه فَليَعمَل عَمَلاً صَالِحاً وَ لَا يُشرِك بِعِبَادَةِ رَبِّه أحَداً». | ||
مؤلف: نظير اين | مؤلف: نظير اين روايت، روايات ديگرى بدون ذكر اسم شخص معينى وارد شده، و جا دارد كه همه آن ها حمل بر انطباق آيه بر مورد شود، نه اين كه نزول آيه را در خصوص مورد بدانيم. زيرا بعيد به نظر مى رسد كه خاتمه يك سوره از سوره هاى قرآنى به خاطر سبب خاصى نازل شده باشد. | ||
و در همان | و در همان كتاب، از ابن ابى حاتم، از سعيد بن جبير روايت شده كه در تفسير آيه مورد بحث گفته است: | ||
رسول خدا | رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» فرمود: پروردگار شما مى فرمايد: | ||
من بهترين شريكم | |||
من بهترين شريكم. پس هر كس در عمل خودش، احدى از خلق مرا شريك من قرار دهد، من همه عمل او را به شريكم واگذار مى كنم، تا همه اش مال او باشد و هيچ عملى را از بنده ام قبول نمى كنم، مگر آنچه را كه خالص براى من بياورد. آنگاه اين آيه را خواندند: «فَمَن كَانَ يَرجُوا لِقَاء رَبِّه فَليَعمَل عَمَلاً صَالِحاً وَ لَا يُشرِك بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أحَداً». | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۵۵۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۳ صفحه : ۵۵۹ </center> | ||
خداى تبارك | و در تفسير عياشى، از على بن سالم، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود: | ||
خداى تبارك و تعالى فرموده: من بهترين شريكم. هر كس در عمل خويش كسى را شريك من كند، من آن را قبول نمى كنم، مگر آنچه را كه خالص براى من آورده باشد. | |||
عياشى مى گويد: در روايت ديگرى از آن جناب | عياشى مى گويد: در روايت ديگرى از آن جناب آمده، كه خداى تعالى فرموده: من بهترين شريكم. هر كس عملى را، هم براى من و هم براى غير من بجا آورد، آن عمل مال آن كسى است كه وى با من شريكش كرده. | ||
و در الدر المنثور است كه احمد و ابن ابى الدنيا و ابن مردويه و حاكم (وى حديث را صحيح دانسته) و | و در الدر المنثور است كه احمد و ابن ابى الدنيا و ابن مردويه و حاكم (وى حديث را صحيح دانسته) و بيهقى، از شداد بن اوس روايت كرده اند كه گفت: من از رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» شنيدم كه فرمود: هر كس نماز بخواند و ريا كند، شرك كرده و هر كه روزه بگيرد و ريا كند، شرك ورزيده و هر كه صدقه دهد و ريا كند، شرك ورزيده. آنگاه اين آيه را خواند: «فَمَن كَانَ يَرجُو لِقَاء رَبِّه...». | ||
و در تفسير | و در تفسير عياشى، از زراره و حمران، از امام باقر و امام صادق «عليهما السلام» روايت كرده كه فرمودند: اگر بنده اى عملى كند كه با آن رحمت خدا و خانه آخرت را طلب كند، آنگاه رضاى احدى از مردم را هم در آن دخالت دهد، مشرك است. | ||
مؤلف: روايات در اين باب از طرق شيعه | مؤلف: روايات در اين باب از طرق شيعه و اهل سنت آن قدر زیاد است که نمی توان شمرد. و البته مراد از شرک در آن ها، شرک خفیّ است که با اصل ایمان منافات ندارد، بلکه با کمال آن منافی است، همچنان که خدای تعالی فرمود: «وَ مَا یُؤمِنُ أکثَرُهُم بِالله إلّا وَ هُم مُشرِكُون». پس آيه شريفه با باطن خود شامل شرك خفى مى شود، نه به ظاهرش. | ||
و در الدر المنثور است كه طبرانى | و در الدر المنثور است كه طبرانى و ابن مردويه، از ابى حكيم روايت كرده اند كه گفت: رسول خدا «صلى اللّه عليه و آله و سلم» فرمود: اگر از قرآن غير از آيه آخر سوره كهف بر من نازل نشده بود، همان يك آيه براى امت من كافى بود. | ||
مؤلف: وجه اين روايت در سابق گذشت . | مؤلف: وجه اين روايت در سابق گذشت. | ||
