تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۴۶: تفاوت میان نسخه‌ها

كلمۀ «'''دع'''»، به معناى رد كردن به زور و به جفا است، و حرف «'''فاء'''» در كلمه «'''فذلك '''»، براى توهم معناى شرط است، و تقدير كلام: «'''أرأيت الّذى يكذّب بالجزاء فعرفته بصفاته، فإن لم تعرفه، فذلك الّذى ...'''» است.  

كلمۀ «'''حض '''»، به معناى تحريك و تشويق است و در كلام، مضافى حذف شده، تقديرش «'''و لا يحضّ على إطعام طعام المسكين'''» است. يعنى مردم را به إطعام طعام مسكين تشويق نمى كند.

بعضى از مفسّران گفته اند: اگر تعبير به طعام كرد، نه به إطعام؛ براى اين بود كه اشاره كرده باشد به اين كه «مسكين»، گويا مالك زكات و صدقه است و احتياج ندارد به اين كه كسى به او إطعام كند. وقتى طعام را كه حق خود اوست، به او بدهند، او خودش مى خورد. همچنان كه در جاى ديگر فرموده: «'''و فى أموالهم حقّ للسائل و المحروم'''».

در آيه شريفه، تكذيب گر روزِ جزا به چنين نمازگزارانى تطبيق شده، چون حرف «'''فاء'''» - كه بر سر جمله آمده - مى فهماند جملۀ مزبور، نتيجه تكذيب روز جزاست و مى رساند چنين نمازگزارانى، خالى از نفاق نيستند. چون تكذيب روز جزا، تنها به اين نيست كه به كلّى آن را منكر شود؛ كسى هم كه تظاهر به ايمان مى كند و نماز مسلمانان را مى خواند، اما طورى مى خواند كه عملا نشان مى دهد باكى از روز جزا ندارد، او نيز روز جزا را تكذيب كرده.

كلمۀ «'''ماعون'''»، به معناى هر عملى و هر چيزى است كه به شخصى محتاج داده شود، و حاجتى از حوائج زندگى او را بر آورد. مانند قرض ‍و هديه و عاريه و امثال آن. تفسيرهاى متفرق ديگرى هم كه براى اين كلمه كرده اند، به همين معنايى كه ما كرديم، بر مى گردد.