تفسیر:المیزان جلد۱۶ بخش۴۲: تفاوت میان نسخه‌ها

و در تفسير قمى، به سند خود، از ابوبصير، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود: بنى اسرائيل مى گفتند: آنچه مردان دارند موسى ندارد، و اين تهمت از اين نظر بهتر در دل ها مى نشست، كه موسى همواره بدن خود را در محلى مى شست كه احدى او را نبيند. اين بود تا آن كه روزى موسى كنار نهرى جامه خود را كند، و روى سنگى گذاشت، و مشغول شستشو شد. خداوند سنگ را فرمود: تا از موسى دور شود، و موسى مجبور شود به تعقيب آن برود و در نتيجه، بنى اسرائيل، همه عورت او را ببينند و بدانند كه آن سخن تهمت است. و همين طور هم شد، و فهميدند آنچه مى گفتند، تهمت بوده. پس اين آيه در اين باره است كه مى فرمايد: «يَا أيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ آذَوا مُوسَى...».

دوم اين كه: موسى، مردى بسيار با حيا و پوشيده بود، و همواره شستشوى بدن خود را در نقطه اى انجام مى داد كه كسى او را نبيند. بنى اسرائيل به گمان افتادند، كه لابد عيبى نظير پيسى و جذام در بدن او هست، كه اين قدر خود را از ما پنهان مى دارد. ناگزير روزى براى شستشو به نقطۀ خلوتى رفته بود، و جامۀ خود را روى سنگى نهاده، مشغول آب تنى بود، كه ناگهان ديد سنگ، جامه را برداشته مى رود. موسى، لخت و عريان سنگ را تعقيب كرد، و بنى اسرائيل همه ديدند كه بدن او، از هر بدنى ديگر، بى عيب تر، و پاكيزه تر است، و خدا، وى را از آنچه درباره اش مى گفتند، تبرئه كرد. (بدون سند، نقل از ابوهريره).