۱۴٬۴۹۲
ویرایش
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسبها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
خط ۲۳۲: | خط ۲۳۲: | ||
==بحث روايتى== | ==بحث روايتى== | ||
در مجمع | در مجمع البيان، در ذيل آيه «فَقَالَ إنّى أحبَبتُ حُبّ الخَيرِ عَن ذِكرِ رِبّى...» گفته: بعضى از مفسران گفته اند: رسيدگى به كار اسبان، او را از نماز عصر باز داشت، تا وقت نماز فوت شد - به نقل از على «عليه السلام». و در روايات اصحاب ما اماميه آمده كه فضيلت اول وقت از او فوت شد. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۱۳ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۳۱۳ </center> | ||
و | و نيز، در مجمع البيان گفته: ابن عباس نقل كرده كه از على «عليه السلام»، از اين آيه پرسيدم. فرمود: اى ابن عباس! تو درباره اين آيه چه شنيده اى؟ | ||
عرض كردم: از كعب شنيدم می گفت: سليمان، سرگرم ديدن از اسبان شد تا وقتى كه نمازش فوت شد. پس گفت اسبان را به من برگردانيد، و اسب ها، چهارده تا بودند. دستور داد با شمشير، ساق ها و گردن هاى اسبان را قطع كنند و بكشند، و خداى تعالى به همين جهت، چهارده روز سلطنت او را از او بگرفت. چون به اسبان ظلم كرد، و آن ها را بكشت. | |||
على «عليه السلام» فرمود: كعب دروغ گفته و مطلب بدين قرار بوده كه: سليمان، روزى از اسبان خود سان ديد، چون مى خواست با دشمنان خدا جهاد كند. پس آفتاب غروب كرد. به امر خداى تعالى، به ملائكۀ موكّل بر آفتاب گفت تا آن را برگردانند. ملائكه آفتاب را برگرداندند، و سليمان نماز عصر را در وقتش به جاى آورد. آرى، انبياء «عليهم السلام» هرگز ظلم نمى كنند، و به ظلم دستور هم نمى دهند، براى اين كه پاك و معصوم اند. | |||
و در كتاب | مؤلف: اين قسمت از كلام كعب كه گفت: خداى تعالى، چهارده روز مُلك را از او بگرفت، اشاره است به انگشترى كه ماجرايش از نظر خواننده مى گذرد. | ||
و در كتاب فقيه، از امام صادق «عليه السلام» روايت آورده كه فرمود: سليمان بن داوود، روزى بعد از ظهر از اسبان خود بازديد به عمل آورد، و مشغول تماشاى آن ها شد تا آفتاب غروب كرد. به ملائكه گفت: آفتاب را برايم برگردانيد تا نمازم را در وقتش بخوانم. | |||
ملائكه چنين كردند. سليمان برخاست و نماز خود را خواند، و آفتاب دوباره غروب كرده و ستارگان درخشيدن گرفتند. و اين است معناى كلام خداى عزّوجلّ كه مى فرمايد: «وَ وَهَبنَا لِدَاوُدَ سُلَيمَانَ»، تا آن جا كه مى فرمايد: «مَسحاً بِالسّوقِ وَ الأعنَاق». | |||
ویرایش