تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۲۴: تفاوت میان نسخه‌ها

إِذْ عُرِض عَلَيْهِ بِالْعَشىِّ الصفِنَت الجِْيَادُ(۳۱)

فَقَالَ إِنى أَحْبَبْت حُب الخَْيرِ عَن ذِكْرِ رَبى حَتى تَوَارَت بِالحِْجَابِ(۳۲)

رُدُّوهَا عَلىَّ فَطفِقَ مَسحَا بِالسوقِ وَ الاَعْنَاقِ(۳۳)

وَ لَقَدْ فَتَنَّا سلَيْمَنَ وَ أَلْقَيْنَا عَلى كُرْسِيِّهِ جَسداً ثمَّ أَنَاب (۳۴)

قَالَ رَب اغْفِرْ لى وَ هَب لى مُلْكاً لا يَنبَغِى لاَحَدٍ مِّن بَعْدِى إِنَّك أَنت الْوَهَّاب (۳۵)

فَسخَّرْنَا لَهُ الرِّيحَ تجْرِى بِأَمْرِهِ رُخَاءً حَيْث أَصاب (۳۶)

وَ الشيَاطِينَ كلَّ بَنَّاءٍ وَ غَوَّاصٍ(۳۷)

و ما به داوود سليمان را عطا كرديم كه چه بنده خوبى بود وبسيار رجوع كننده (به ما) بود (۳۰).

(از شدت علاقه به تماشاى آنها از نماز اول وقت باز ماند و خود را ملامت كرد) و گفت من علاقه به اسبان را بر ياد خدا ترجيح دادم تا خورشيد غروب كرد (و يا اسبان از نظرم ناپديد شدند) (۳۲).

آنها را به من برگردانيد و چون برگرداندند سر و گردنهايشان را نشان كرد تا وقف راه خدا باشند (۳۳)

ما سليمان را هم بيازموديم و جسد بيجان (فرزندش ) را بر تختش ‍ افكنديم پس به سوى ما متوجه شد (۳۴).

و گفت پروردگارا مرا بيامرز و به من سلطنتى بده كه سزاوار احدى بعد از من نباشد البته تو بخشنده اى (۳۵).

پس ما به او سلطنتى داديم كه دامنه اش حتى باد را هم گرفت و باد هر جا كه او مى خواست بوزد به نرمى مى وزيد (۳۶).

و نيز شيطانها را برايش رام كرديم شيطانهايى كه يا بناء بودند و يا غواص ‍ (۳۷).

و اما بقيه آنها را (كه جز شرارت هنرى نداشتند) همه را در غل و زنجير كرديم (تا مزاحم سلطنت او نباشند) (۳۸).

اين است عطاى ما و لذا بدو گفتيم از نعمت خود به هر كه خواهى عطا كن و از هر كه خواهى دريغ نما كه عطاى ما بى حساب است (۳۹).

و به راستى او در درگاه ما تقرب و سرانجامى نيك دارد (۴۰).

اين آيات راجع به دومين داستان از قصص بندگان ((اواب (( است كه خداى تعالى آن را براى پيغمبرش بيان نموده و دستورش مى دهد به اينكه صبر پيشه سازد و در هنگام سختى به ياد اين داستان بيفتد.

وَ وَهَبْنَا لِدَاوُدَ سلَيْمَانَ نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوَّابٌ

يعنى ما به داوود فرزندى داديم به نام سليمان . بقيه الفاظ آيه از بيان قبلى ما روشن مى شود.