۱۶٬۸۷۵
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۱۷ بخش۲۳: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←مقصود از اينكه خداوند داوود «ع» را خليفه در زمين قرار داد
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
برچسب‌ها: ویرایش همراه ویرایش از وبگاه همراه |
||
| خط ۱۵۰: | خط ۱۵۰: | ||
<span id='link189'><span> | <span id='link189'><span> | ||
==مقصود از | ==مقصود از اين كه خداوند، داود«ع» را، خليفۀ در زمين قرار داد == | ||
و ظاهر كلمه | و ظاهر كلمه «خلافت»، اين است كه: مراد ازآن خلافت خدايى است، و در نتيجه، با خلافتى كه در آيه «وَ إذ قَالَ رَبُّكَ لِلمَلَائِكةِ إنّى جَاعِلٌ فِى الأرضِ خَلِيفَة» آمده، منطبق است. و يكى از شؤون خلافت، اين است كه: صفات و اعمال مستخلف را نشان دهد، و آينۀ صفات او باشد. كار او را بكند. | ||
و به همين جهت است كه مى بينيم در آيه مورد | پس در نتيجه، «خليفۀ خدا» در زمين، بايد متخلّق به اخلاق خدا باشد، و آنچه خدا اراده مى كند، او اراده كند، و آنچه خدا حكم مى كند، او همان را حكم كند. و چون خدا همواره به حق حكم مى كند «وَ اللّهُ يَقضِى بِالحَقّ»، او نيز جز به حق حكم نكند و جز راه خدا راهى نرود، و از آن راه تجاوز و تعدى نكند. | ||
و به همين جهت است كه مى بينيم در آيه مورد بحث، با آوردن «فاء» بر سرِ جمله «فَاحكُم بَينَ النّاسِ بِالحَقّ»، حكم به حق كردن را، نتيجه و فرع آن خلافت قرار داده، و اين، خود مؤيّد آن است كه مراد از «جعل خلافت»، اين نيست كه شأنيّت و مقام خلافت به او داده باشد، بلكه مراد اين است كه شأنيتى را كه به حكم آيه «وَ آتَينَاهُ الحِكمَةَ وَ فَصلَ الخِطَاب» قبلا به او داده بود، به فعليت برساند، و عرصۀ بروز و ظهور آن را به او بدهد. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۲۹۷ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۷ صفحه ۲۹۷ </center> | ||
بعضى از | بعضى از مفسران گفته اند: «مراد از «خلافت»، جانشينى براى انبياى قبل است، و اگر جملۀ «فَاحكُم بَينَ النّاس بِالحَقّ» را متفرع بر اين خلافت كرده، بدان جهت است كه خلافت، نعمت عظيمى است كه بايد شكرگزارى شود، و شكر آن، عدالت در بين مردم است. و يا به اين جهت است كه حكومت در بين مردم، چه به حق و چه به ناحق، از آثار خلافت و سلطنت است، و تقييد آن به كلمۀ «حق»، براى اين است كه سداد و موفقيت او، در آن بوده»؛ صحيح نيست و بدون دليل در لفظ آيه، تصرف كردن است. | ||
«''' | «'''وَ لَا تَتّبِعِ الهَوَى فَيُضِلّكَ عَن سَبِيلِ اللّه'''» - عطف اين جمله به جمله ماقبل و مقابل آن قرار گرفتن، اين معنا را به آيه مى دهد كه: «در داورى در بين مردم، پيروى هواى نفس مكن كه از حق گمراهت كند، حقى كه همان راه خداست». و در نتيجه، مى فهماند كه «سبيل خدا»، حق است. | ||
<span id='link190'><span> | <span id='link190'><span> | ||
