۱۷٬۰۵۲
ویرایش
خط ۱۲۷: | خط ۱۲۷: | ||
و كلمۀ «ميمنة»، از ماده «يمن» است كه مقابل شوم است و معنايى بر خلاف آن دارد. پس «اصحاب ميمنه»، اصحاب و دارندگان يُمن و سعادت اند. و در مقابل آنان، «اصحاب مشئمه» هستند، كه اصحاب و دارندگان شقاوت و شئامت اند. | و كلمۀ «ميمنة»، از ماده «يمن» است كه مقابل شوم است و معنايى بر خلاف آن دارد. پس «اصحاب ميمنه»، اصحاب و دارندگان يُمن و سعادت اند. و در مقابل آنان، «اصحاب مشئمه» هستند، كه اصحاب و دارندگان شقاوت و شئامت اند. | ||
و اين كه بعضى از | و اين كه بعضى از مفسران، «ميمنه» را به يمين، يعنى دست راست معنا كرده و گفته اند: «اصحاب ميمنة»، نامۀ اعمالشان به دست راستشان داده مى شود، به خلاف ديگران، تفسير صحيحى نيست. براى اين كه در اين آيه، در مقابل «اصحاب ميمنة»، «اصحاب مشئمه» قرار گرفته، و اگر «ميمنه» به معناى دست راست بود، بايد در مقابلش، اصحاب «ميسره»، يعنى طرف دست چپ قرار گيرد، همچنان كه در آيات بعدى، در مقابل اصحاب يمين، اصحاب شمال آمده، و نادرستى اين تفسير روشن است. | ||
كلمۀ «ما»، در جملۀ «مَا أصحَابُ المَيمَنَة»، استفهامى است و مبتدايى است كه خبرش، جملۀ «أصحَابُ المَيمَنَة» است و مجموع جمله، خبر است براى جملۀ «فَأصحَابُ المَيمَنَة»، و منظور از این استفهام، بزرگداشت و تعظيم شأن ايشان است. | |||
معناى «''' | «'''وَ أَصحَابُ المَْشئَمَةِ مَا أَصحَابُ المَْشئَمَةِ'''»: | ||
در قرآن | كلمۀ «مَشئَمه»، مانند كلمۀ «شُوم» - ضمّه شين و سكون همزه - مصدر است، همان طور كه «ميمنه»، مانند كلمل «يمن» مصدر است، و «ميمنه» و «مشئمه»، به معناى سعادت و شقاوت است. | ||
==معناى «السّابقونَ السّابقون» == | |||
«'''وَ السّابِقُونََ السّابِقُونَ '''»: | |||
در قرآن كريم، آيه اى كه صلاحيت تفسير «سابقون اول» را داشته باشد، آيه شريفه «فَمِنهُم ظَالِمٌ لِنَفسِهِ وَ مِنهُم مُقتَصِدٌ وَ مِنهُم سَابِقٌ بِالخَيرَاتِ بِإذنِ اللّه»؛ و آيه شريفه «وَ لِكُلّ وِجهَةٌ هُوَ مُوَلّيهَا فَاستَبِقُوا الخَيرَاتِ»؛ | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۱۹۹ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۱۹ صفحه ۱۹۹ </center> | ||
آيه شريفه | و آيه شريفه «أولئِكَ يُسَارِعُونَ فِى الخَيرَاتِ وَ هُم لَهَا سَابِقُونَ» است. | ||
ولى بعضى از | از اين آيات به دست مى آيد که مراد از «سابقون»، كسانى هستند كه در خيرات سبقت مى گيرند، و قهرا وقتى به اعمال خير سبقت مى گيرند، به مغفرت و رحمتى هم كه در ازاى آن اعمال هست، سبقت گرفته اند. و لذا در آيه «سَابِقُوا إلى مَغفِرَةٍ مِن رَبّكُم وَ جَنّةٍ»، به جاى امر به سبقت در اعمال خير، دستور فرموده: به مغفرت و جنت سبقت گيرند. پس سابقون به خيرات، سابقون به رحمت و مغفرت اند. در آيه مورد بحث هم كه مى فرمايد: «السّابِقُونَ السّابِقُون»، مراد از سابقون اول، سابقين به خيرات، و مراد از سابقون دوم، سابقين به اثر خيرات، يعنى مغفرت و رحمت است. اين نظريه ما بود. | ||
و | |||
ولى بعضى از مفسران گفته اند: مراد از «سابقون دوم» هم، همان سابقون اول است و اين تعبير، نظير تعبير شاعر است كه مى گويد: «أنا أبُوالنّجم وَ شِعرِى شِعرِى - من ابوالنجم هستم كه شعر من، شعر من است». | |||
و جملۀ «السّابِقُونَ السّابِقُون»، بنا به گفته ما كه هر يك سبقت در چيزى ديگر است، مبتدا و خبرند. اولى مبتدا و دومى خبر است، و معنايش اين كه: سبقت گيرندگان به اعمال خير، سبقت گيرندگان به مغفرت اند. و بنا به گفتۀ مفسّرانى كه هر دو را يكى دانسته اند، دومى تأكيد اولى مى شود، و جملۀ «أولئِكَ المُقَرّبُونَ»، خبر مبتدا واقع مى شود. | |||
<span id='link143'><span> | <span id='link143'><span> | ||
ویرایش