۱۶٬۸۸۹
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۱۶: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←مقصود از «شراب طهور» كه در بهشت به ابرار نوشانده مى شود
| خط ۹۷: | خط ۹۷: | ||
«'''وَ سَقَيهُم رَبُّهُم شَرَاباً طَهُوراً'''» - خدايشان شرابى به ايشان نوشانيد كه طهور بود. يعنى در پاكى به حد نهايت بود، شرابى بود كه هيچ قذارت و پليدى را باقى نمى گذاشت، | «'''وَ سَقَيهُم رَبُّهُم شَرَاباً طَهُوراً'''» - خدايشان شرابى به ايشان نوشانيد كه طهور بود. يعنى در پاكى به حد نهايت بود، شرابى بود كه هيچ قذارت و پليدى را باقى نمى گذاشت، | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۲۱۰ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۲۱۰ </center> | ||
و يكى از قذارت هاى درونى آدمى غفلت از خداى سبحان، و بى توجهى به اوست. پس ابرار كه اين شراب طهور را نوشيدند، محجوب از پروردگارشان نيستند. و لذا آنان مى توانستند خدا را حمد بگويند، همچنان كه قرآن فرموده: «وَ آخِرُ دَعوَيهُم أنِ الحَمدُ للهِ رَبِّ | و يكى از قذارت هاى درونى آدمى غفلت از خداى سبحان، و بى توجهى به اوست. پس ابرار كه اين شراب طهور را نوشيدند، محجوب از پروردگارشان نيستند. و لذا آنان مى توانستند خدا را حمد بگويند، همچنان كه قرآن فرموده: «وَ آخِرُ دَعوَيهُم أنِ الحَمدُ للهِ رَبِّ العَالَمِين»، و ما در تفسير سوره حمد گفتيم: «حمد»، وصفى است كه جز بندگان خالص خدا صلاحيت آن را ندارند. چون خود خداى تعالى فرموده: «سُبحَانَ اللّه عَمّا يَصِفُون إلّا عِبَادَ اللّه المُخلُصِين». | ||
خداى تعالى در جملۀ «وَ سَقَيهُم | خداى تعالى در جملۀ «وَ سَقَيهُم رَبُّهُم» همه واسطه ها را حذف كرده، و نوشاندن به ايشان را، مستقيما به خودش نسبت داده و اين، از همۀ نعمت هايى كه در بهشت به ايشان داده افضل است. و چه بسا يكى از نعمت هايى باشد كه به حكم آيه «لَهُم مَا يَشَاؤُنَ فِيهَا وَ لَدَينَا مَزِيد»، خواست خود بشر بدان نمى رسد. | ||
«'''إِنَّ هَذَا كَانََ لَكمْ جَزَاءً وَ كَانََ سَعْيُكم مَّشكُوراً'''»: | «'''إِنَّ هَذَا كَانََ لَكمْ جَزَاءً وَ كَانََ سَعْيُكم مَّشكُوراً'''»: | ||
