۱۴٬۴۱۸
ویرایش
تفسیر:المیزان جلد۲۰ بخش۲۰: تفاوت میان نسخه‌ها
از الکتاب
←رواياتى در بيان برخى آيات گذشته
| خط ۹۲: | خط ۹۲: | ||
در بعضى از روايات آمده كه منظور از «نبأ عظيم»، على «عليه السلام» است. ولى اين از باب بطن قرآن است، نه تفسير لفظ آيه. | در بعضى از روايات آمده كه منظور از «نبأ عظيم»، على «عليه السلام» است. ولى اين از باب بطن قرآن است، نه تفسير لفظ آيه. | ||
و از | و از خصال، از عكرمه، از ابن عباس روايت شده كه گفت: (روزى) ابوبكر به رسول خدا «صلّى اللّه عليه و آله و سلّم» عرضه داشت: يا رسول الله! چقدر زود مويت سپيد شد؟ فرمود: موى مرا سوره «هود» و «واقعه» و «مُرسلات» و «عمّ يتسائلون» سپيد كرد. | ||
و در تفسير | و در تفسير قمى، در ذيل آيه «ألم نَجعَل الأرضَ مِهاداً» آمده كه: زمين گهواره اى است كه بشريت در آن پرورش مى يابد، «وَ الجِبَالَ أوتَاداً»، يعنى ميخ هاى زمين. | ||
و در نهج البلاغه فرموده: | و در نهج البلاغه فرموده: «وَتّدَ بِالصُّخُور مَيَدان أرضِه». | ||
و در تفسير | و در تفسير قمى، در ذيل آيه «وَ جَعَلنَا اللّيلَ لِبَاساً» آمده كه: شب، جامه اى است بر روى روز. | ||
مؤلف: شايد مراد اين باشد كه | |||
مؤلف: شايد مراد اين باشد كه شب، جامه اى است بر روى آنچه در روز پيدا است و آن را مى پوشاند. | |||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۲۶۵ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۲۶۵ </center> | ||
و باز در همان كتاب است كه در معناى آيه | و باز در همان كتاب است كه در معناى آيه «وَ جَعَلنَا سِرَاجاً وَهّاجاً» فرموده: منظور خورشيد نورانى است؛ «وَ أنزَلنَا مِنَ المُعصِرَات» فرمود: يعنى از ابرها؛ «مَاءً ثَجّاجاً» فرمود: يعنى با ريزشى پى در پى. | ||
و تفسير | و تفسير عياشى، از امام صادق «عليه السلام» روايت كرده كه فرمود: كلمه «يَعصِرُونَ» در آيه «عَامٌ فِيه يُغاثُ النّاسُ وَ فِيه يَعصِرُون» با ياء، به معناى «يمطرون» است. يعنى باران به ايشان مى بارد، آنگاه به عنوان استشهاد فرمود مگر نشنيده اى كه در سوره نبأ فرموده: «وَ أنزَلنَا مِنَ المُعصِراتِ مَاءً ثَجّاجاً». | ||
مؤلف: مراد اين است كه كلمه | مؤلف: مراد اين است كه كلمه «يَعصِرُون»، بايد با ضمۀ «ياء» و به صيغۀ مجهول خوانده شود، چون معنايش اين است كه مردم در آن سال «يُمطَرُون = باران داده مى شوند»، به شهادت اين كه در سوره نبأ، اسم فاعل همين فعل به كار رفته، ابرها را «مُعصِرات»، و مردم را «مُعصَر= باران داده شده» خوانده است. پس «سَحابٌ مُعصِر» - با كسره صاد - به معناى ابر مُمطر است. و عياشى مثل اين حديث را از على بن معمّر، از پدرش، از امام صادق «عليه السلام» نقل كرده. و قمى در تفسير خود، نظير آن را از اميرالمؤمنين «عليه السلام» روايت كرده است. | ||
<center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۲۶۶ </center> | <center> ترجمه تفسير الميزان جلد ۲۰ صفحه ۲۶۶ </center> | ||
<span id='link174'><span> | <span id='link174'><span> | ||
