تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۴: تفاوت میان نسخه‌ها

==موارد استعمال صراط و سبيل در قرآن و فرق آن دو ==

خدای تعالى در كلام مجيدش، مكرّر نام صراط و سبيل را برده، و آن ها را صراط و سبيل هاى خود خوانده، با اين تفاوت كه به جز يك صراط مستقيم به خود نسبت نداده، ولى سبيل هاى چندى را به خود نسبت داده. پس ‍ معلوم مى شود: ميان خدا و بندگان چند سبيل و يك صراط مستقيم بر قرار است. مثلا درباره سبيل فرموده: «'''و الّذين جاهدوا فينا لنهدينّهم سبلنا'''»: (و كسانى كه در راه ما جهاد كنند، ما به سوى سبيل هاى خود هدايتشان مى كنيم)، ولى هر جا صحبت از صراط مستقيم به ميان آمده، آن را يكى دانسته است. از طرف ديگر، جز در آيه مورد بحث كه صراط مستقيم را به بعضى از بندگان نسبت داده، در هيچ مورد صراط مستقيم را به كسى از خلايق نسبت نداده، به خلاف سبيل، كه آن را در چند جا، به چند طائفه از خلقش نسبت داده. يك جا آن را به رسول خدا(ص) نسبت داده، و فرموده: (قُل هذه سبيلى، أدعوا إلى اللّه على بصيرة: بگو اين سبيل من است، كه مردم را با بصيرت به سوى خدا دعوت كنم). جاى ديگر، آن را به توبه كاران نسبت داده و فرموده: «سبيل من أناب إلىّ: (راه آن كس كه به درگاه من رجوع كند). و در سوره نساء آيه (۱۱۵)، آن را به مؤمنين نسبت داده و فرموده: «سبيل المؤمنين».