تفسیر:المیزان جلد۱ بخش۲: تفاوت میان نسخه‌ها

«الحمد لله»: كلمه «حمد» به طوری كه گفته اند، به معناى ثنا و ستايش در برابر عمل جميلى است كه ثنا شونده به اختيار خود انجام داده، به خلاف كلمه «مدح» كه هم اين ثنا را شامل می شود، و هم ثناى بر عمل غير اختيارى را. مثلا گفته مى شود: «من فلانى را در برابر كرامتى كه دارد، حمد و مدح كردم»، ولى در مورد تلألؤ يك مرواريد، و يا بوى خوش يك گل نمى گویيم آن را حمد كردم، بلكه تنها مى توانيم بگویيم: «آن را مدح كردم».

«'''ذلكم الله ربكم خالق كلشىء'''»، (اين است خداى شما كه خالق هر چيز است)، و اعلام می دارد كه هر موجودی كه مصداق كلمه «چيز» باشد، مخلوق خداست. و نيز فرموده: «الذى احسن كلشىء خلقه»، (آن خدایی كه هر چه را خلق كرده، زيبايش كرده)، و اثبات كرده كه هر چيزى كه مخلوق است، به آن جهت كه مخلوق او و منسوب به او است، حسن و زيبا است. پس حسن و زيبایى، دائر مدار خلقت است، همچنان كه خلقت دائر مدار حسن می باشد. پس هيچ خلقى نيست مگر آن كه به احسان خدا حسن و به اجمال او جميل است، و به عكس، هيچ حسن و زيبایى نيست مگر آن كه مخلوق او، و منسوب به او است.

و نيز فرموده: «'''هو الله الواحد القهار: او است خداى واحد قهار'''». نيز فرموده: «'''و عنت الوجوه للحى القيوم'''»، (ذليل و خاضع شد وجوه در برابر حى قيوم). و در اين دو آيه خبر داده است از اين كه: هيچ چيزی را به اجبار كسى و قهر قاهرى نيافريده، و هيچ فعلى را به اجبار اجبار كننده اى انجام نمی دهد، بلكه هرچه خلق كرده، با علم و اختيار خود كرده. در نتيجه، هيچ موجودى نيست مگر آن كه فعل اختيارى او است، آن هم فعل جميل و حسن. پس از جهت فعل، تمامى حمدها از آن او است.

و اما از جهت اسم: يك جا فرموده: «'''الله لا اله الا هو له الاسماء الحسنى '''»، (خدا است كه معبودى جز او نيست، و او را است اسماء حسنى). و جایى ديگر فرموده: «'''و لله الاسماء الحسنى فادعوه بها و ذروا الذين يلحدون فى أسمائه '''»، (خداى را است اسمائى حسنى، پس او را به آن اسماء بخوانيد، و آنان را كه در اسماء او كفر مى ورزند، رها كنيد و به خودشان واگذاريد). و اعلام داشته كه او، هم در اسمائش جميل است و هم در افعالش، و هر جميلى از او صادر مى شود.