وَدُود
از الکتاب
«وَدُود» صیغه مبالغه از «ودّ» به معناى محبت است، ذکر این کلمه بعد از کلمه «رحیم» اشاره به این است که، نه تنها خداوند به حکم رحیمیتش به بندگان گنهکارِ توبه کار، توجّه دارد، بلکه از این گذشته آنها را بسیار دوست مى دارد، که هر کدام از این دو (رحم و محبت) خود انگیزه اى است براى پذیرش استغفار و توبه بندگان.
ریشه کلمه
- ودد (۲۹ بار)
کلمات نزدیک مکانی
قَالُوا يَا رَحِيم رَبّي شُعَيْب مَا إِن إِلَيْه نَفْقَه کَثِيرا تُوبُوا ثُم مِمّا تَقُول رَبّکُم اسْتَغْفِرُوا وَ
تکرار در هر سال نزول
در حال بارگیری...
