لَکَنُود

از الکتاب

آیات شامل این کلمه

«کَنُود» به زمینى مى گویند که چیزى از آن نمى روید، و به انسان ناسپاس و بخیل نیز اطلاق مى شود. مفسران براى «کَنُود» معانى زیادى گفته اند.

«ابوالفتوح رازى» حدود پانزده معنا در این زمینه نقل کرده است، ولى غالباً شاخ و برگ همان معناى اصلى است که در بالا آورده ایم، از جمله این که:

  1. «کَنُود» کسى است که مصائبش را با آب و تاب مى شمرد، ولى نعمت ها را فراموش مى کند.
  2. «کَنُود» کسى است که نعمت هاى خدا را تنها مى خورد، و از دیگران منع مى کند، چنان که در حدیثى از پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله)مى خوانیم: أَ تَدْرُونَ مَنِ الْکَنُودِ: «مى دانید کنود کیست»؟! عرض شد: خدا و رسولش آگاه تر است. فرمود: اَلْکَنُودُ الَّذِى یَأْکُلُ وَحْدَهُ، وَ یَمْنَعُ رِفْدَهُ، وَ یَضْرِبُ عَبْدَهُ: «کنود کسى است که تنها غذا مى خورد، و از عطا و بخشش به دیگران خوددارى مى کند، و بنده زیردستش را مى زند».
  3. «کَنُود»، کسى است که در مشکلات و مصائب با دوستان خود هم دردى نمى کند.
  4. کسى است که خیرش بسیار کم است.
  5. کسى است که وقتى نعمتى به او برسد، از دیگران دریغ مى دارد و اگر گرفتار مشکلى گردد، ناشکیبایى و جزع مى کند.
  6. کسى است که نعمت هاى الهى را در معصیت صرف مى کند.
  7. کسى است که نعمت خدا را انکار مى کند.

ریشه کلمه

قاموس قرآن

[عاديات:6]. كَنُود يعنى بسيار ناسپاس «اَرْضٌ كَنُودٌ» زمينى است كه چيزى نمى‏روياند «كَنَدَ النِّعْمَةَ كُنُوداً: كَفَرَها» يعنى حقاً كه انسان به پروردگارش بسيار ناسپاس است. اين لفظ فقط يكبار در قرآن يافته است.


کلمات نزدیک مکانی

تکرار در هر سال نزول

نمودار تکرار در هر سال نزول
سال نزول
0
1
2
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
0
1
0
0