شَهِيق
«شَهِیْق» در اصل، به معناى صداى زشت و منکرى همچون صداى الاغ است; و گاه گفته اند: از مادّه «شهوق» به معناى طولانى بودن گرفته شده (لذا کوه بلند را «جبل شاهق» مى گویند) بنابراین، «شهیق» به معناى ناله طولانى است. بعضى گفته اند «شَهِیق» صدایى است که در سینه رفت و آمد مى کند، به هر حال، اشاره به صداهاى وحشت انگیز و ناراحت کننده است.
ریشه کلمه
- شهق (۲ بار)
قاموس قرآن
شهيق به درون كشيدن نفس چنانكه زفير خارج كردن آن (بازدم) است. (اقرب) در صحاح نسبت آن را به قول داده است [هود:106]. زفير و شهيق هر دو اسم صوت و صداى مردم اندوهناك است كه هنگام نفس كشيدن و بازدم شنيده مىشود (مجمع از زجاج). بقيه مطلب در «زفر». درباره صداى جهنّم آمده [ملك:7]. ايضاً آمده [فرقان:12]. ممكن است منظور تشبيه صداى جهنّم به صداى انسان باشد يعنى صفير جهنّم آن گاه كه به شدت مشتعل گردد مانند صداى زير و بم اندوه ناكان است. به هر حال منظور از هر دو، صفير و صداى جهنّم است . در «جهنّم» گذشت كه جهنّم ذى شعور و عاقل است به آنجا رجوع شود. اصل شهق به معنى ارتفاع مىباشد: جبل شاهق به معنى كوه بلند است «يشهق: ارتفع».
