زَفِير
«زَفِیر» در اصل، به معناى فریاد کشیدنى است که با بیرون فرستادن نفس توأم باشد. و بعضى گفته اند: فریاد نفرت انگیز الاغ در آغاز، «زفیر» و در پایانش «شهیق» نامیده مى شود، و در اینجا اشاره به فریاد و ناله اى است که از غم و اندوه برمى خیزد.
این احتمال نیز وجود دارد که این زفیر و ناله غم انگیز، تنها مربوط به عابدان نباشد، بلکه شیاطینى که معبودشان بودند نیز در این امر با آنها شریکند، و بعضى گفته اند «زَفِیر» صدایى است که در گلو مى پیچد.
ریشه کلمه
- زفر (۳ بار)
قاموس قرآن
زفر و زفير خارج كردن نفس است پس از به درون كشيدن آن يعنى بازدم (قاموس، اقرب) طبرسى و راغب به عكس گفتهاند عبارت مجمع چنين است «الزفير ترديد النفس مع الصوت من الحزن حتى تنتفع الضلوع» زفير نفس كشيدن است از اندوه كه با صدا ياشد تا جائى كه دندهها باد كند راغب نيز چنين گفته و فقط حزن و صوت نياورده است ايضاً زفير صداى آتش است آنگاه كه به شدّت مشتعل گردد. [هود:106]. شهيق مقابل زفير است و هر دو از صداهاى اندوهناكان است كه به هنگام نفس كشيدن و بازدم از آنهاشنيده مىشود (مجمع از زجّاج) معنى آيه در «خلد» گذشت. [فرقان:12]. زفير صداى جهنّم و (صفير) آنست در «جهنّم» گذشت كه آن ذى شعور و عاقل است. اين كلمه فقط سه بار در قرآن آمده است. سوّمى سوره انبياء آيه 100.
