روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۹۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

روي محمد بن احمد بن يحيي بن عمران الاشعري عن محمد بن ناجيه عن محمد بن علي عن عبد الرحمن بن سالم عن ابيه عن ابي جعفر ع قال :

أَيُّمَا ظِئْرِ قَوْمٍ قَتَلَتْ صَبِيّاً لَهُمْ وَ هِيَ نَائِمَةٌ فَانْقَلَبَتْ عَلَيْهِ فَقَتَلَتْهُ فَإِنَّمَا عَلَيْهَا اَلدِّيَةُ مِنْ مَالِهَا خَاصَّةً إِنْ كَانَتْ إِنَّمَا ظَاءَرَتْ طَلَبَ اَلْعِزِّ وَ اَلْفَخْرِ وَ إِنْ كَانَتْ إِنَّمَا ظَاءَرَتْ مِنَ اَلْفَقْرِ فَإِنَّ اَلدِّيَةَ عَلَى عَاقِلَتِهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۵۷

عبد الرّحمن بن سالم از پدرش از امام باقر عليه السّلام نقل كرده كه فرمود: هر دايه و شيرده طفلى كه كودكى را از مردمى براى نگهدارى و دادن شير بپذيرد، و در هنگامى كه در خواب است بر روى طفل بغلطد و او را بكشد، البتّه ديه‏اش بعهده او باشد از مال شخصى خودش، در صورتى كه براى مقام و كسب افتخار باشد نه اجرت، و چنانچه از نادارى و فقر و براى اجرت بوده ديه آن كودك بر عاقله (خويشان نزديك) او ميباشد.