روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۳۲۱

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي ابن محبوب عن ابيه عن حماد بن زياد عن سليمان بن خالد عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ وَجَأَ أُذُنَ رَجُلٍ بِعَظْمٍ فَادَّعَى أَنَّهُ ذَهَبَ سَمْعُهُ كُلُّهُ قَالَ يُؤَجَّلُ سَنَةً وَ يُتَرَصَّدُ بِشَاهِدَيْ عَدْلٍ فَإِنْ جَاءَا فَشَهِدَا أَنَّهُ سَمِعَ وَ أَنَّهُ أَجَابَ عَلَى سَمْعٍ فَلاَ حَقَّ لَهُ‏ وَ إِنْ لَمْ يُعْثَرْ عَلَى أَنَّهُ سَمِعَ اُسْتُحْلِفَ ثُمَّ إِنَّهُ أُعْطِيَ اَلدِّيَةَ قَالَ قُلْتُ فَإِنَّهُ يَسْمَعُ بَعْدَ مَا أُعْطِيَ اَلدِّيَةَ قَالَ هُوَ شَيْ‏ءٌ أَعْطَاهُ اَللَّهُ تَعَالَى إِيَّاهُ قَالَ وَ سَأَلْتُهُ عَنِ اَلْعَيْنِ يَدَّعِي صَاحِبُهَا أَنَّهُ لاَ يُبْصِرُ بِهَا قَالَ يُؤَجَّلُ سَنَةً ثُمَّ يُسْتَحْلَفُ بَعْدَ اَلسَّنَةِ أَنَّهُ لاَ يُبْصِرُ ثُمَّ يُعْطَى اَلدِّيَةَ قُلْتُ فَإِنَّهُ أَبْصَرَ بَعْدَ ذَلِكَ قَالَ هُوَ شَيْ‏ءٌ أَعْطَاهُ اَللَّهُ إِيَّاهُ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۱۹

سليمان بن خالد گويد: از امام صادق عليه السّلام پرسيدم: مردى با استخوان به گوش شخصى كوفته و مضروب مدّعى است كه شنوائى‏اش بكلّى از بين رفته است حكم چيست؟ فرمود: يك سال صبر كنند و دو تن عادل بر وى بگمارند كه وضع وى را زير نظر بگيرند، پس اگر آمدند و شهادت دادند كه او شنيد، و شنيدن خود را پاسخ داد، پس ادّعايش باطل است و حقّى ندارد و چنانچه در طول اين مدّت چيزى نشنيد پس سوگندش دهند، بعد ديه او را بپردازند. گويد: عرض كردم اگر پس از گرفتن ديه گوشش شنيد چه؟ فرمود: اين چيزى است كه‏ خداوند متعال به بخشش به او باز گردانيد است، گويد: و پرسيدم در باره چشم كه صاحبش ادّعا مى‏كند نمى‏بيند چه؟ فرمود: يك سال مهلت دهند و سپس او را سوگند دهند كه نمى‏بيند، آنگاه ديه را به او بپردازند، عرض كردم: اگر پس از آن يك سال و گرفتن ديه چشمش ديد پيدا كرد چه حكمى دارد؟ فرمود: اين چيزيست كه خداوند به او عطا فرموده است.