روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۲۰۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي علي بن الحكم عن الفضيل بن سعدان عن ابي عبد الله ع قال :

كَانَتْ فِي ذُؤَابَةِ سَيْفِ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ صَحِيفَةٌ مَكْتُوبٌ فِيهَا لَعْنَةُ اَللََّهِ وَ اَلْمَلاََئِكَةِ وَ اَلنََّاسِ أَجْمَعِينَ‏ عَلَى مَنْ قَتَلَ غَيْرَ قَاتِلِهِ أَوْ ضَرَبَ غَيْرَ ضَارِبِهِ أَوْ أَحْدَثَ حَدَثاً أَوْ آوَى مُحْدِثاً وَ كُفْرٌ بِاللَّهِ اَلْعَظِيمِ اَلاِنْتِفَاءُ مِنْ حَسَبٍ وَ إِنْ دَقَ‏

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۶۱

فضيل بن سعدان گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: در كيسه همراه بند شمشير رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله نامه‏اى بود كه در آن نوشته شده بود «لعنت خدا و فرشتگان و مردم همگى بر آن كس كه شخصى را كه قصد سوئى باو نداشته بكشد، و يا بزند، يا حادثه‏اى بيافريند، يا حادثه‏انگيزى را پناه دهد، و كفر بخداوند بزرگ است كه انسان از حسبى كه دارد هر چند پست و كوچك باشد خود را جدا كند، و آن را انكار كند