روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۴ ش ۱۰۲

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۴، كِتَابُ الدِّيَات

و روي محمد بن عبد الله بن هلال عن عقبه بن خالد عن ابي عبد الله ع قال :

سَأَلْتُهُ عَنْ رَجُلٍ قَالَ لاِمْرَأَتِهِ يَا زَانِيَةُ قَالَ يُجْلَدُ حَدّاً وَ يُفَرَّقُ بَيْنَهُمَا بَعْدَ مَا جُلِدَ وَ لاَ تَكُونُ اِمْرَأَتَهُ قَالَ وَ إِنْ كَانَ قَالَ كَلاَماً أَفْلَتَ مِنْهُ فِي غَيْرِ أَنْ يَعْلَمَ شَيْئاً أَرَادَ أَنْ يَغِيظَهَا بِهِ فَلاَ يُفَرَّقُ بَيْنَهُمَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۵ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۸۳

عقبة بن خالد گويد: از امام صادق عليه السّلام در باره مردى كه به‏ همسر خود گفته است: اى زناكار، پرسيدم، فرمود: يك حدّ تمام به مرد مى‏زنند و ميان آن دو را پس از اجراى حدّ جدا مى‏كنند، و آن زن ديگر عيال و همسر او نيست، و اگر كلامى از روى غضب از دهانش پريده، و نظرى به واقع و معنى كلام نداشته و تنها مقصودش به غيظ آوردن زوجه‏اش بوده است آنان را از يك ديگر جدا نكنند.