روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۸۴۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي السكوني عن جعفر بن محمد عن ابيه ع قال :

وَ قَضَى‏ عَلِيٌّ ع‏ فِي رَجُلٍ تَرَكَ دَابَّتَهُ مِنْ جَهْدٍ قَالَ إِنْ تَرَكَهَا فِي كَلَإٍ وَ مَاءٍ وَ أَمْنٍ فَهِيَ لَهُ يَأْخُذُهَا حَيْثُ أَصَابَهَا وَ إِنْ تَرَكَهَا فِي خَوْفٍ وَ غَيْرِ مَاءٍ وَ لاَ كَلَإٍ فَهِيَ لِمَنْ أَصَابَهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۴۰۰

سكونى از جعفر بن محمّد از پدرش عليهما السّلام روايت كرد كه فرمود: امير مؤمنان عليه السّلام در مورد مردى كه بهيمه خود را از روى فقر و تنگدستى و سختى روزگار رها كرده بود چنين حكم فرمود: اگر آن حيوان را در مكانى كه آب و علف بوده و از درندگان در امان بوده رها كرده است اكنون مال اوست، و چنانچه در جاى بى‏آب و علف و مخوف رها كرده است از آن كسى مى‏باشد كه او را يافته است.