روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۳ ش ۶۷۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۳، كِتَابُ الْمَعِيشَة

روي شعيب عن ابي بصير عن ابي عبد الله ع قال :

وَ إِذَا تَقَبَّلْتَ أَرْضاً بِطِيبَةِ نَفْسِ أَهْلِهَا عَلَى شَرْطٍ شَارَطْتَهُمْ عَلَيْهِ فَإِنَّ لَكَ كُلَّ فَضْلٍ فِي حَرْثِهَا إِذَا وَفَيْتَ لَهُمْ وَ إِنَّكَ إِنْ رَمَمْتَ فِيهَا مَرَمَّةً وَ أَحْدَثْتَ فِيهَا بِنَاءً فَإِنَّ لَكَ أَجْرَ بُيُوتِهَا إِلاَّ مَا كَانَ فِي أَيْدِي دَهَاقِينِهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۴ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۳۲

و ابو بصير گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: هر گاه زمينى را براى كشاورزى با صاحبانش با طيب خاطر يعنى با رضا و رغبت آنها تقبّل كردى پس‏ از آنكه حقّ آنها را ادا كردى هر زيادى و اضافتى از محصول از آن توست و چنانچه جايى را كه خراب بود آباد كردى و يا بنائى افزون ساختى اجاره آن از آن تو باشد مگر آنها كه از پيش در دست رعيّت بوده است.