روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۸۵

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، أَبْوَابُ الزَّكَاة-بَابُ فَضْلِ الصَّدَقَة

: 

وَ جَاءَتْ فَخِذٌ مِنَ‏ اَلْأَنْصَارِ إِلَى‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ فَسَلَّمُوا عَلَيْهِ فَرَدَّ عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمَ فَقَالُوا يَا رَسُولَ اَللَّهِ‏ لَنَا إِلَيْكَ حَاجَةٌ قَالَ هَاتُوا حَاجَتَكُمْ قَالُوا إِنَّهَا حَاجَةٌ عَظِيمَةٌ قَالَ هَاتُوا مَا هِيَ قَالُوا تَضْمَنُ لَنَا عَلَى رَبِّكَ‏ اَلْجَنَّةَ فَنَكَسَ ص رَأْسَهُ وَ نَكَتَ فِي اَلْأَرْضِ‏ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ فَقَالَ أَفْعَلُ ذَلِكَ بِكُمْ عَلَى أَنْ لاَ تَسْأَلُوا أَحَداً شَيْئاً قَالَ فَكَانَ اَلرَّجُلُ مِنْهُمْ يَكُونُ فِي اَلسَّفَرِ فَيَسْقُطُ سَوْطُهُ فَيَكْرَهُ أَنْ يَقُولَ لِإِنْسَانٍ نَاوِلْنِيهِ فِرَاراً مِنَ اَلْمَسْأَلَةِ فَيَنْزِلُ فَيَأْخُذُهُ وَ يَكُونُ عَلَى اَلْمَائِدَةِ وَ يَكُونُ بَعْضُ اَلْجُلَسَاءِ أَقْرَبَ مِنْهُ إِلَى اَلْمَاءِ فَلاَ يَقُولُ نَاوِلْنِي حَتَّى يَقُومَ فَيَشْرَبَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۸۱

و گروهى از انصار به نزد رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله آمدند و بر آن حضرت سلام گفتند، پس سلامشان را جواب گفت، آنگاه گفتند: يا رسول الله، ما رابه شما حاجتى هست، فرمود حاجتتان را به ميان آوريد، گفتند: آن، حاجتى عظيم است. فرمود: بياوريد، آن كدامست؟ گفتند: حاجت ما اين است كه بهشت را براى ما نزد پروردگارت ضمانت كنى! پس سر به زير افكند، و چنان كه رسم متفكران است، چند لحظه با سر انگشتان يا با عصا آهسته بر زمين كوبيد، و آنگاه سر برداشت، و فرمود: اين كار را در حق شما ميكنم مشروط به اينكه چيزى از كسى نخواهيد و هيچ گاه سؤال نكنيد راوى اين خبر گفت: پس چنين اتفاق مى‏افتاد كه مردى از آن جمع در سفر ميبود، و تازيانه‏اش از دستش مى‏افتاد، پس بعلت فرار از سؤال خوش نميداشت كه بازگرداندن آن را از كسى بخواهد، و از اين رو از فراز جهاز شتر بزير مى‏آمد و آن را بر ميداشت، و گاهى چنين رخ ميداد كه در كنار سفره نشسته بود، و ديگرى از همنشينانش به ظرف آب نزديكتر بود، ولى به آن همنشين نمى‏گفت كه: آن ظرف آب را به من ده، بلكه خود از جاى برميخاست و آب مينوشيد.