روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۲ ش ۱۵۰۰

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۲، كِتَابُ الْحَج

و روي القاسم بن محمد عن علي بن ابي حمزه قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ ع‏ عَنْ رَجُلٍ سَاقَ بَدَنَةً فَانْكَسَرَتْ قَبْلَ أَنْ تَبْلُغَ مَحِلَّهَا أَوْ عَرَضَ لَهَا مَوْتٌ أَوْ هَلاَكٌ قَالَ يُذَكِّيهَا إِنْ قَدَرَ عَلَى ذَلِكَ وَ يَلْطَخُ نَعْلَهَا اَلَّتِي قُلِّدَتْ بِهَا حَتَّى يَعْلَمَ مَنْ مَرَّ بِهَا أَنَّهَا قَدْ ذُكِّيَتْ فَيَأْكُلَ مِنْ لَحْمِهَا إِنْ أَرَادَ فَإِنْ كَانَ اَلْهَدْيُ مَضْمُوناً فَإِنَّ عَلَيْهِ أَنْ يُعِيدَهُ يَبْتَاعُ مَكَانَ اَلْهَدْيِ إِذَا اِنْكَسَرَ أَوْ هَلَكَ وَ اَلْمَضْمُونُ اَلْوَاجِبُ عَلَيْهِ فِي نَذْرٍ أَوْ غَيْرِهِ فَإِنْ لَمْ يَكُنْ مَضْمُوناً وَ إِنَّمَا هُوَ شَيْ‏ءٌ تَطَوَّعَ بِهِ فَلَيْسَ عَلَيْهِ أَنْ يَبْتَاعَ مَكَانَهُ إِلاَّ أَنْ يَشَاءَ أَنْ يَتَطَوَّعَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۳ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۳۸۷

و قاسم بن محمّد از علىّ بن أبى حمزه روايت كرده است كه گفت: از امام صادق عليه السّلام در باره مردى سؤال كردم كه شترى را سوق داده، ولى پيش از آنكه بمحلّ ذبح برسد پاى آن شتر شكسته، چنان كه قدرت راه رفتن ندارد يا در معرض مرگى يا هلاكى قرار گرفته است، امام فرمود: اگر بتواند آن را نحر ميكند، و لنگه نعلينى را كه قلاده گردنش ساخته بود بخونش مى‏آلايد، تا چون كسى بر آن بگذرد بداند كه آن نحر شده است، و اگر بخواهد از گوشتش بخورد پس در صورتى كه آن، هدى مضمون باشد، بر ذمّه او است كه آن را اعاده كند، يعنى بجاى هديى كه پايش شكسته يا هلاك شده هديى ديگر خريدارى نمايد- و هدى مضمون آنست كه در نذرى يا چيز ديگرى بر او واجب شده باشد- ولى در صورتى كه آن هدى مضمون نبوده مكلّف نيست كه چيزى بجاى آن بخرد، مگر آنكه قصد تطوّع داشته باشد.