روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۷۳۳

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ الْجَمَاعَةِ وَ فَضْلِهَا

و قال الصادق ع :

أَفْسَدَ اِبْنُ مَسْعُودٍ عَلَى اَلنَّاسِ صَلاَتَهُمْ بِشَيْئَيْنِ بِقَوْلِهِ تَبَارَكَ اِسْمُكَ‏ وَ تَعَالَى جَدُّكَ وَ هَذَا شَيْ‏ءٌ قَالَتْهُ اَلْجِنُّ بِجَهَالَةٍ فَحَكَاهُ اَللَّهُ تَعَالَى عَنْهَا وَ بِقَوْلِهِ‏ اَلسَّلاَمُ عَلَيْنَا وَ عَلَى عِبَادِ اَللَّهِ اَلصَّالِحِينَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۲ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۶۶

امام صادق عليه السّلام فرمود: عبد اللَّه مسعود با دو چيز كه از پيش خود گفته بود نماز مردم را باطل ساخت، يكى اينكه گفت (پس از ركوع بگوئيد) «تبارك اسمك و تعالى جدّك»- يعنى بزرگوار است نام تو و بلند است بخت تو- و اين سخن را جنّيان از روى نادانى گفتند و خداوند تبارك و تعالى از قول ايشان آن عبارت را حكايت فرموده است (در سوره جنّ)، و دوّم چيزى كه ابن مسعود از پيش خود ساخت اينكه گفت: «السّلام علينا و على عباد اللَّه الصّالحين» را در تشهّد اوّل بگويند امّا در تشهّد دوّم بعد از شهادتين، گفتن اين سلام اشكالى ندارد، زيرا نمازگزار در تشهّد آخر وقتى شهادتين را بگويد ديگر از نماز فارغ شده و سلام كه موجب قطع نماز است خللى بنماز وارد نمى‏سازد.