روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۵۲۴

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ مَا يُسْتَحَبُّ مِنَ الدُّعَاءِ فِي كُلِّ صَبَاحٍ وَ مَسَاء

و روي عمار بن موسي عن ابي عبد الله ع قال :

تَقُولُ إِذَا أَصْبَحْتَ وَ أَمْسَيْتَ أَصْبَحْنَا وَ اَلْمُلْكُ وَ اَلْحَمْدُ وَ اَلْعَظَمَةُ وَ اَلْكِبْرِيَاءُ وَ اَلْجَبَرُوتُ وَ اَلْحِلْمُ وَ اَلْعِلْمُ وَ اَلْجَلاَلُ وَ اَلْجَمَالُ وَ اَلْكَمَالُ وَ اَلْبَهَاءُ وَ اَلْقُدْرَةُ وَ اَلتَّقْدِيسُ وَ اَلتَّعْظِيمُ وَ اَلتَّسْبِيحُ وَ اَلتَّكْبِيرُ وَ اَلتَّهْلِيلُ وَ اَلتَّحْمِيدُ وَ اَلسَّمَاحُ وَ اَلْجُودُ وَ اَلْكَرَمُ وَ اَلْمَجْدُ وَ اَلْمَنُّ وَ اَلْخَيْرُ وَ اَلْفَضْلُ وَ اَلسَّعَةُ وَ اَلْحَوْلُ وَ اَلسُّلْطَانُ وَ اَلْقُوَّةُ وَ اَلْعِزَّةُ وَ اَلْقُدْرَةُ وَ اَلْفَتْقُ وَ اَلرَّتْقُ وَ اَللَّيْلُ وَ اَلنَّهَارُ وَ اَلظُّلُمَاتُ وَ اَلنُّورُ وَ اَلدُّنْيَا وَ اَلْآخِرَةُ وَ اَلْخَلْقُ جَمِيعاً وَ اَلْأَمْرُ كُلُّهُ وَ مَا سَمَّيْتُ وَ مَا لَمْ أُسَمِّ وَ مَا عَلِمْتُ مِنْهُ وَ مَا لَمْ أَعْلَمْ وَ مَا كَانَ وَ مَا هُوَ كَائِنٌ لِلَّهِ رَبِّ اَلْعَالَمِينَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي أَذْهَبَ بِاللَّيْلِ وَ جَاءَ بِالنَّهَارِ وَ أَنَا فِي نِعْمَةٍ مِنْهُ وَ عَافِيَةٍ وَ فَضْلٍ عَظِيمٍ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي‏ لَهُ مََا سَكَنَ فِي اَللَّيْلِ وَ اَلنَّهََارِ وَ هُوَ اَلسَّمِيعُ اَلْعَلِيمُ‏ وَ اَلْحَمْدُ لِلَّهِ اَلَّذِي‏ يُولِجُ اَللَّيْلَ فِي اَلنَّهََارِ وَ يُولِجُ اَلنَّهََارَ فِي اَللَّيْلِ‏ وَ يُخْرِجُ اَلْحَيَّ مِنَ اَلْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ اَلْمَيِّتَ مِنَ اَلْحَيِ‏ وَ هُوَ عَلِيمٌ بِذََاتِ اَلصُّدُورِ اَللَّهُمَّ بِكَ نُمْسِي وَ بِكَ نُصْبِحُ وَ بِكَ نَحْيَا وَ بِكَ نَمُوتُ وَ إِلَيْكَ نَصِيرُ وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ أَنْ أَذِلَّ أَوْ أُذِلَّ أَوْ أَضِلَّ أَوْ أُضِلَّ أَوْ أَظْلِمَ أَوْ أُظْلَمَ أَوْ أَجْهَلَ أَوْ يُجْهَلَ عَلَيَّ يَا مُصَرِّفَ اَلْقُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي عَلَى طَاعَتِكَ وَ طَاعَةِ رَسُولِكَ اَللَّهُمَّ لاَ تُزِغْ‏ قَلْبِي بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنِي وَ هَبْ لِي‏ مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ اَلْوَهََّابُ‏ ثُمَّ تَقُولُ‏ اَللَّهُمَّ إِنَّ اَللَّيْلَ وَ اَلنَّهَارَ خَلْقَانِ مِنْ خَلْقِكَ فَلاَ تَبْتَلِيَنِّي فِيهِمَا بِجُرْأَةٍ عَلَى مَعَاصِيكَ وَ لاَ رُكُوبٍ لِمَحَارِمِكَ وَ اُرْزُقْنِي فِيهِمَا عَمَلاً مُتَقَبَّلاً وَ سَعْياً مَشْكُوراً وَ تِجََارَةً لَنْ تَبُورَ

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۵۲۸

عمّار ساباطى گويد: امام صادق عليه السّلام فرمود: چون صبح كردى و شام نمودى ميگوئى: (ترجمه): «صبح كرديم در حالى كه پادشاهى، و سپاس، و بزرگى و بزرگوارى، و قدرت و نيرو، و شكيبائى و نرمى و دانش، و جلال و جمال و كمال، و روشنى [و توانائى‏]، و تقديس (پاك دانستن) و بزرگ شمردن، و منزّه نمودن و بودن و تكبير (اللَّه اكبر گفتن) و تهليل (لا إله إلّا اللَّه گفتن). و تحميد (حمد خدا گفتن)، و نيز بخشندگى و گذشت، داد و دهش، سرافرازى، نيكى كردن، و خير و احسان و فراخى، و نيرو و سلطنت، و توانائى و عزّت و قدرت، و شكافتن و بستن، و شب و روز، و تاريكى و روشنى، و دنيا و آخرت و جملگى آفريدگان، و تمامى فرمان، و آنچه نام آن بردم و آنچه نام نبردم، و آنچه از آن دانستم و آنچه ندانستم، و آنچه تاكنون بوده و شده و آنچه پس از اين خواهد شد، همگى ملك و مخصوص خداونديست كه پروردگار عالميانست، جميع كمالات و سپاس و محامد مخصوص خداونديست كه شب را ببرد و روز را بياورد در حالى كه من در ميان نعمتهائى از او و عافيت و تندرستى و احساس بزرگ اويم، سپاس خداى را كه از آن اوست آنچه در شب و روز بى‏حركت و جنبش‏اند و اوست شنوا و دانا، و ستايش خداوندى را كه شب را در روز و روز را در شب داخل مى‏كند، و زنده را مرده و مرده را زنده بيرون مى‏آورد، و او داناست بآنچه در سينه‏هاست، خداوندا بيارى و خواست تو صبح ميكنم و بيارى و خواست تو روز را بشب ميبرم، و بخواست تو زنده‏ام و بخواست تو ميميرم و بسوى تو بازگشت خواهم كرد. پناه ميبرم بتو از آنكه كسى را خوار كنم يا خوار دانم، يا كسى مرا خوار كند، يا كسى را گمراه كنم يا كسى مرا گمراه كند، يا بر كسى ستم كنم يا خود مورد ستم ديگرى واقع شوم، يا در باره كسى نادانى كنم يا كسى بمن نابخردى نمايد، اى خداوندى كه دلها را تو ميگردانى، دلم را بر طاعتت و طاعت پيامبرت استوار ساز، خداوندا مرا مگذار بباطلى رو كنم بعد از آنكه تو هدايتم فرمودى، و بر من از جانب خود رحمتى ببخش زيرا كه توئى بسيار بخشنده». پس ميگوئى اين دعا را (كه ترجمه‏اش اينست): «پروردگارا اين شب و روز دو آفريده تو از آفريدگانت هستند، مرا مبتلا مساز كه در اين شب و روز در ارتكاب گناهى گستاخى ورزم و يا در ارتكاب حرامى از محرّماتت جرأت كنم، و مرا در اين دو (شب و روز) عملى پسنديده و كوششى ستوده نصيب فرما، و نيز از تجارتى بى‏زيان برخوردار ساز».