روایت:من لايحضره الفقيه جلد ۱ ش ۲۱۴۷

آدرس: من لا يحضره الفقيه، جلد ۱، أَبْوَابُ الصَّلَاةِ وَ حُدُودِهَا-بَابُ فَرْضِ الصَّلَاة

و قال زراره و الفضيل :

قُلْنَا لِأَبِي جَعْفَرٍ ع‏ أَ رَأَيْتَ‏ قَوْلَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِنَّ اَلصَّلاََةَ كََانَتْ‏ عَلَى اَلْمُؤْمِنِينَ كِتََاباً مَوْقُوتاً قَالَ يَعْنِي كِتَاباً مَفْرُوضاً وَ لَيْسَ يَعْنِي وَقْتَ فَوْتِهَا إِنْ جَازَ ذَلِكَ اَلْوَقْتَ ثُمَّ صَلاَّهَا لَمْ تَكُنْ صَلاَةً مُؤَدَّاةً وَ لَوْ كَانَ ذَلِكَ كَذَلِكَ لَهَلَكَ‏ سُلَيْمَانُ بْنُ دَاوُدَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ‏ حِينَ صَلاَّهَا بِغَيْرِ وَقْتِهَا وَ لَكِنَّهُ مَتَى مَا ذَكَرَهَا صَلاَّهَا

ترجمه

‏محمد جواد غفارى, من لا يحضره الفقيه - جلد ۱ - ترجمه على اكبر و محمد جواد غفارى و صدر بلاغى, ۲۹۷

زرارة و فضيل گويند: به امام باقر عليه السّلام عرض كرديم: نظرتان در مورد معنى اين فرمايش خداى عزّ و جلّ چيست كه ميفرمايد: إِنَّ الصَّلاةَ كانَتْ‏ عَلَى الْمُؤْمِنِينَ كِتاباً مَوْقُوتاً يعنى: (همانا نماز بر مؤمنان نوشته‏ايست معين و لازم- النساء: ۱۰۳) آن حضرت فرمود: يعنى نوشته ايست واجب، و منظور از موقوت وقت فوت آن نيست كه اگر از آن وقت مقرّر بگذرد فوت شود و نتوان تدارك آن كرد و اگر آن را بجا آورند به عوض نماز فايته قبول نباشد، كه اگر چنين مى‏بود حتما ميبايست حضرت سليمان بن داود عليه السّلام هلاك ميشد چون در غير وقت فضيلت آن را بجا آورد، ليكن چنين نيست بلكه هر گاه بيادش آيد آن را بجا مى‏آورد. مصنّف اين كتاب گويد: همانا نادانان اهل خلاف چنين مى‏پندارند كه سليمان عليه السّلام روزى مشغول سان ديدن و بازديد اسبان بود و چون سرگرم اين كار بود غافل ماند تا خورشيد فرو رفت يا باصطلاح آفتاب رخ در پوشيد و نماز او فوت شد پس دستور باز گردانيدن آن اسبها را داد و امر كرد آنها را پى كنند (ساقهاى ايشان را قطع كنند) و گردنشان را بزنند و جمله را بكشند و گفت: اين كار را بدان جهت كردم كه آنان مرا از ياد پروردگارم غافل ساختند. در حالى كه ماجرا بدين گونه كه آنان مى‏پندارند و قائلند نيست و شأن سليمان پيامبر خدا بسيار برتر از آنست كه دست بدين گونه اعمال بيالايد، زيرا آن اسبان را گناهى نبوده است تا پى كرده شوند و گردنشان را بزنند چون اسبان خود خويشتن را به سليمان عرضه نكرده بودند و او را سرگرم نساخته بودند، هر چند اگر خود هم عرضه داشته بودند نيز چون حيوان و غير مكلّف بوده‏اند گناهى بر آنان نبوده است، لذا در اين مورد حكايت صحيح بشرح آتى است: