روایت:الکافی جلد ۸ ش ۴۷۲

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن ابي عمير عن ابراهيم صاحب الشعير عن كثير بن كلثمه عن احدهما ع :

فِي قَوْلِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ‏ فَتَلَقََّى‏ آدَمُ‏ مِنْ رَبِّهِ كَلِمََاتٍ‏ قَالَ‏ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ اَللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِي فَاغْفِرْ لِي‏ وَ أَنْتَ خَيْرُ اَلْغَافِرِينَ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحَانَكَ اَللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ‏ نَفْسِي فَاغْفِرْ لِي‏ وَ اِرْحَمْنِي‏ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ اَلرََّاحِمِينَ‏ لاََ إِلََهَ إِلاََّ أَنْتَ سُبْحََانَكَ‏ اَللَّهُمَّ وَ بِحَمْدِكَ عَمِلْتُ سُوءاً وَ ظَلَمْتُ نَفْسِي فَتُبْ عَلَيَ‏ إِنَّكَ أَنْتَ اَلتَّوََّابُ اَلرَّحِيمُ‏ وَ فِي رِوَايَةٍ أُخْرَى فِي قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَتَلَقََّى‏ آدَمُ‏ مِنْ رَبِّهِ كَلِمََاتٍ‏ قَالَ سَأَلَهُ بِحَقِ‏ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍ‏ وَ اَلْحَسَنِ‏ وَ اَلْحُسَيْنِ‏ وَ فَاطِمَةَ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِمْ

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۳۳

كثير بن كلثمة از يكى از دو امام بزرگوار حضرت باقر يا حضرت صادق عليهما السّلام روايت كرده كه در گفتار خداى عز و جل: «و آدم از پروردگار خويش سخنانى فرا گرفت» (سوره بقره آيه ۳۷) فرمود: (آن سخنان اين بود كه) گفت: معبودى نيست جز تو منزهى تو خدايا و من بستايشت اندرم و بخويشتن ستم كردم پس مرا بيامرز و تو بهترين آمرزندگانى. معبودى نيست جز تو منزهى تو خدايا و من بستايشت اندرم و بخويشتن بد كردم و بخود ستم كردم پس مرا بيامرز و توئى مهربانترين مهربانان، معبودى نيست جز تو منزهى تو خدايا و بستايشت اندرم، بخويشتن بد كردم و بخود ستم كردم پس توبه‏ام را بپذير كه توئى توبه پذير مهربان. و در روايت ديگرى است كه آن حضرت در تفسير آيه فوق فرمود: آن سخنان اين بود كه از خدا (عفو خويش را) بحق محمد و على و حسن و حسين و فاطمه عليهم السّلام درخواست كرد.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۳۵۳

كثير بن كلثمه از يكى از دو امام باقر و صادق عليهما السّلام در باره آيه شريفه: فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ ... «۳» نقل مى‏كند كه فرمود: معبودى نيست جز تو، منزّهى تو خدايا و من به ستايشت اندرم و به خود ستم كردم، پس مرا بيامرز كه تو بهترين آمرزنده‏اى، نيست شايسته پرستشى مگر تو، منزّهى تو بار خدايا و من به سپاس تو اندرم، بد كردم و به خود ستم ورزيدم، توبه مرا بپذير زيرا بسيار توبه پذير و مهربانى. __________________________________________________

(۳) «پس آدم را خدايش كلمات را دريافت» (سوره بقره/ آيه ۳۷).

و در روايت ديگرى در تفسير همين آيه شريفه فرمود: از او به حق محمّد صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم و على و حسن و حسين و فاطمه عليهم السّلام درخواست كرد.