روایت:الکافی جلد ۸ ش ۴۲۴

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن احمد بن محمد بن ابي نصر عن ابان بن عثمان عن اسماعيل الجعفي عن ابي جعفر ع قال :

كَانَتْ شَرِيعَةُ نُوحٍ ع‏ أَنْ يُعْبَدَ اَللَّهُ بِالتَّوْحِيدِ وَ اَلْإِخْلاَصِ وَ خَلْعِ اَلْأَنْدَادِ وَ هِيَ اَلْفِطْرَةُ اَلَّتِي فَطَرَ اَلنََّاسَ عَلَيْهََا وَ أَخَذَ اَللَّهُ مِيثَاقَهُ عَلَى‏ نُوحٍ ع‏ وَ عَلَى اَلنَّبِيِّينَ ع أَنْ يَعْبُدُوا اَللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ لاَ يُشْرِكُوا بِهِ شَيْئاً وَ أَمَرَ بِالصَّلاَةِ وَ اَلْأَمْرِ بِالْمَعْرُوفِ وَ اَلنَّهْيِ عَنِ اَلْمُنْكَرِ وَ اَلْحَلاَلِ وَ اَلْحَرَامِ وَ لَمْ يَفْرِضْ عَلَيْهِ أَحْكَامَ حُدُودٍ وَ لاَ فَرَضَ مَوَارِيثَ فَهَذِهِ شَرِيعَتُهُ فَلَبِثَ فِيهِمْ‏ نُوحٌ‏ أَلْفَ سَنَةٍ إِلاََّ خَمْسِينَ عََاماً يَدْعُوهُمْ سِرّاً وَ عَلاَنِيَةً فَلَمَّا أَبَوْا وَ عَتَوْا قَالَ‏ رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ فَأَوْحَى اَللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ إِلَيْهِ أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلاََّ مَنْ قَدْ آمَنَ فَلاََ تَبْتَئِسْ‏ بِمََا كََانُوا يَفْعَلُونَ‏ يَعْمَلُونَ‏ فَلِذَلِكَ قَالَ‏ نُوحٌ ع‏ وَ لاََ يَلِدُوا إِلاََّ فََاجِراً كَفََّاراً فَأَوْحَى اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَيْهِ أَنِ اِصْنَعِ اَلْفُلْكَ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۲ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۰۵

اسماعيل جعفى از امام باقر عليه السّلام روايت كرده كه فرمود: شريعت (و دين) نوح عليه السّلام اين بود كه بايد خدا را بيگانگى و از روى اخلاص پرستيد و از پرستش اشباه و امثالى كه براى او ساخته‏اند دست كشيد، و اين همان سرشتى است كه مردم بر آن سرشته شده‏اند، و خداوند از نوح و از ديگر پيمبران عليهم السّلام پيمان گرفته كه خداى تبارك و تعالى را بپرستند و چيزى را شريك با او نسازند، و دستور فرموده بنماز و امر بمعروف و نهى از منكر و حلال و حرام، ولى بر او احكام حدود و مواريث را فرض و مقرر نكرد، و شريعت نوح همين بود. و نوح در ميان آن مردم هزار سال پنجاه سال كم توقف كرد و در اين مدت در خفا و آشكارا آنها را بخدا دعوت كرد و چون سرباز زدند و سركشى كردند گفت: «پروردگارا من مغلوب شده‏ام پس انتقام مرا بگير» (سوره قمر آيه ۱۰) پس خداى عز و جل باو وحى فرمود: «همانا از قوم تو جز آنها كه ايمان آوردند ديگر ايمان نياورند و تو از اعمالى كه ميكنند اندوهگين مباش» (سوره هود آيه ۳۶) و از اين مدت بود كه نوح گفت: «اينها جز بدكار كفران پيشه توليد نكنند» (سوره نوح آيه ۲۷) پس خداى عز و جل باو وحى‏ فرمود: «كشتى بساز».

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۳۳۲

اسماعيل جعفى از امام باقر عليه السّلام روايت مى‏كند كه فرمود: شريعت و دين نوح چنين بود كه بايد خدا را از سر توحيد و اخلاص پرستيد و از پرستش مانندها و امثالى كه براى او ساخته‏اند دست شست، و اين همان سرشتى است كه مردم بر آن سرشته شده‏اند و خداوند از نوح و ديگر پيامبران پيمان گرفته است كه او را بپرستند و انبازى برايش نگيرند و به نماز و امر به معروف و نهى از منكر و در نظر داشتن حلال و حرام، امر كرده است، ولى بر او احكام حدود و مواريث واجب نساخت و اين چنين بود آيين نوح. نوح در ميان مردم آن روزگار از هزار سال پنجاه سال كمتر زندگى كرد و در طول اين مدت در پنهان و پيدا آنها را به پرستش خدا فرا خواند، و چون سر برتافتند و سركشى در پيش گرفتند گفت: «رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِرْ» و خداوند سبحانه به او وحى فرستاد كه: ... أَنَّهُ لَنْ يُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِكَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ فَلا تَبْتَئِسْ بِما كانُوا يَفْعَلُونَ «۱»، و از همين روى نوح فرمود: وَ لا يَلِدُوا إِلَّا فاجِراً كَفَّاراً «۲» و خداوند فرمود: أَنِ اصْنَعِ الْفُلْكَ «۳». __________________________________________________

(۱) «همانا از قوم تو جز آنها كه ايمان آوردند ديگر ايمان نياورند و تو از آنچه مى‏كنند غمگين مباش» (سوره هود/ آيه ۳۶).
(۲) «و نمى‏زايند مگر تبهكار خدا انكار» (سوره نوح/ آيه ۲۷).
(۳) «كه بسيار كشتى را» (سوره مؤمنون/ آيه ۲۷).