روایت:الکافی جلد ۸ ش ۴۱

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

علي بن ابراهيم عن ابيه عن ابن محبوب عن عبد الله بن سنان عن معروف بن خربوذ عن الحكم بن المستورد عن علي بن الحسين ع قال :

إِنَّ مِنَ اَلْأَقْوَاتِ‏ اَلَّتِي قَدَّرَهَا اَللَّهُ لِلنَّاسِ مِمَّا يَحْتَاجُونَ إِلَيْهِ اَلْبَحْرَ اَلَّذِي خَلَقَهُ اَللَّهُ‏ عَزَّ وَ جَلَّ بَيْنَ اَلسَّمَاءِ وَ اَلْأَرْضِ قَالَ وَ إِنَّ اَللَّهَ قَدْ قَدَّرَ فِيهَا مَجَارِيَ اَلشَّمْسِ وَ اَلْقَمَرِ وَ اَلنُّجُومِ وَ اَلْكَوَاكِبِ وَ قَدَّرَ ذَلِكَ كُلَّهُ‏ عَلَى اَلْفَلَكِ ثُمَّ وَكَّلَ بِالْفَلَكِ مَلَكاً وَ مَعَهُ سَبْعُونَ أَلْفَ مَلَكٍ فَهُمْ يُدِيرُونَ اَلْفَلَكَ فَإِذَا أَدَارُوهُ دَارَتِ اَلشَّمْسُ وَ اَلْقَمَرُ وَ اَلنُّجُومُ وَ اَلْكَوَاكِبُ مَعَهُ فَنَزَلَتْ فِي مَنَازِلِهَا اَلَّتِي قَدَّرَهَا اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهَا لِيَوْمِهَا وَ لَيْلَتِهَا فَإِذَا كَثُرَتْ ذُنُوبُ اَلْعِبَادِ وَ أَرَادَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى أَنْ يَسْتَعْتِبَهُمْ بِآيَةٍ مِنْ آيَاتِهِ أَمَرَ اَلْمَلَكَ اَلْمُوَكَّلَ بِالْفَلَكِ أَنْ يُزِيلَ اَلْفَلَكَ اَلَّذِي عَلَيْهِ مَجَارِي اَلشَّمْسِ وَ اَلْقَمَرِ وَ اَلنُّجُومِ وَ اَلْكَوَاكِبِ فَيَأْمُرُ اَلْمَلَكُ أُولَئِكَ اَلسَّبْعِينَ أَلْفَ مَلَكٍ أَنْ يُزِيلُوهُ عَنْ مَجَارِيهِ قَالَ فَيُزِيلُونَهُ فَتَصِيرُ اَلشَّمْسُ فِي ذَلِكَ اَلْبَحْرِ اَلَّذِي يَجْرِي فِي اَلْفَلَكِ قَالَ فَيَطْمِسُ ضَوْؤُهَا وَ يَتَغَيَّرُ لَوْنُهَا فَإِذَا أَرَادَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ يُعَظِّمَ اَلْآيَةَ طَمَسَتِ اَلشَّمْسُ‏ فِي اَلْبَحْرِ عَلَى مَا يُحِبُّ اَللَّهُ أَنْ يُخَوِّفَ خَلْقَهُ بِالْآيَةِ قَالَ وَ ذَلِكَ عِنْدَ اِنْكِسَافِ اَلشَّمْسِ قَالَ وَ كَذَلِكَ يَفْعَلُ بِالْقَمَرِ قَالَ فَإِذَا أَرَادَ اَللَّهُ أَنْ يُجَلِّيَهَا أَوْ يَرُدَّهَا إِلَى مَجْرَاهَا أَمَرَ اَلْمَلَكَ اَلْمُوَكَّلَ بِالْفَلَكِ أَنْ يَرُدَّ اَلْفَلَكَ إِلَى مَجْرَاهُ فَيَرُدُّ اَلْفَلَكَ فَتَرْجِعُ اَلشَّمْسُ إِلَى مَجْرَاهَا قَالَ فَتَخْرُجُ مِنَ اَلْمَاءِ وَ هِيَ كَدِرَةٌ قَالَ وَ اَلْقَمَرُ مِثْلُ ذَلِكَ قَالَ ثُمَّ قَالَ‏ عَلِيُّ بْنُ اَلْحُسَيْنِ ع‏ أَمَا إِنَّهُ لاَ يَفْزَعُ لَهُمَا وَ لاَ يَرْهَبُ‏ بِهَاتَيْنِ اَلْآيَتَيْنِ‏ إِلاَّ مَنْ كَانَ مِنْ‏ شِيعَتِنَا فَإِذَا كَانَ كَذَلِكَ فَافْزَعُوا إِلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثُمَّ اِرْجِعُوا إِلَيْهِ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۱۱۹

حكم بن مستورد از حضرت على بن الحسين (ع) روايت كرده كه فرمود: از جمله اسباب زندگى مردم كه بدان احتياج دارند و خدا آن را (براى رفع احتياج آنان) خلق فرموده همان دريائى است كه خداى عز و جل آن را در ميان آسمان و زمين خلق كرده، و همانا خداوند در آن دريا مجارى خورشيد و ماه و ستارگان و اختران را روى اندازه‏اى مقرر داشته و همه را بر روى فلك تقدير كرده، و بر آن فلك فرشته‏اى را گماشته كه همراهش هفتاد هزار فرشته‏اند و آنها فلك را ميچرخانند و با چرخاندن آن خورشيد و ماه و اختران و كواكب ميچرخند و در منزلگاههائى كه خداى عز و جل براى آنها در شب و روزشان مقدر فرموده وارد ميشوند، و چون گناهان بندگان بسيار شد و خداى تعالى اراده فرمود آن مردم (گنهكار) را بوسيله نشانه‏اى از نشانه‏هاى خويش مورد عتاب و نكوهش خويش قرارشان دهد بدان فرشته گماشته بر فلك دستور دهد كه آن فلكى را كه در آن مجارى خورشيد و ماه و نجوم و كواكب است از جاى خود حركت دهد آن فرشته نيز بدان هفتاد هزار فرشته دستور دهد كه آن را از مجارى خود حركت دهند، آنها نيز چنان كنند و خورشيد در آن دريائى افتد كه در آن فلك جريان داشت، پس نورش گرفته شود و رنگش دگرگون شود، پس چون خداى عز و جل خواهد كه نشانه‏اش بزرگ شود خورشيد در آن دريا فرو رود بدان مقدار كه خواهد خلق خود را بدان نشانه بترساند، و اين در همان وقتى است كه خورشيد بگيرد، و بهمين نحو در باره ماه انجام دهد. و چون خداوند بخواهد كه آن را روشن گرداند و بمجراى نخستينش بازگرداند بفرشته گماشته بر فلك امر كند كه فلك را بمجراى خود بازگرداند و او نيز چنان كند پس خورشيد بمجراى اصلى خود باز گردد و چون از آب بيرون آيد تيره و گرفته رنگ باشد، و هم چنين است ماه. راوى گويد: سپس امام سجاد عليه السّلام فرمود: همانا كسى از اين دو نشانه نترسد و از آنها نهراسد جز آن كس كه از شيعيان ما باشد، و هر گاه چنين شد بخداى عز و جل پناه ببريد و بسوى او باز گرديد (و توبه كنيد).

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۱۱۷

حكم بن مستورد از على بن الحسين عليه السّلام نقل مى‏كند كه فرمود: از منابع غذايى كه خدا آن را براى مردم مقدّر داشته از آنچه بدان نياز دارند، دريايى است كه خداوند آن را ميان آسمان و زمين آفريده است. و نيز فرمود: همانا خداوند مجارى خورشيد و ماه و اختران و ستارگان را در آن اندازه كرده و همه آن را بر فلك مقدّر و مقرّر كرده است، و در پى آن به فلك فرشته‏اى گماشته كه هفتاد هزار فرشته همراه او هستند و آنها فلك را مى‏چرخانند، و چون آن را بچرخانند، خورشيد و ماه و اختران و ستاره‏ها هم با آن مى‏چرخند و در شبانه روز به منزلگاه‏هاى خود، كه خداوند عزّ و جلّ براى آنها مقرر ساخته وارد مى‏شوند، و هر گاه گناه بندگان بسيار شد و خداوند سبحان، آهنگ آن كرد كه از آنها به عنوان يكى از نشانه‏هاى خود يارى جويد، به فرشته موكّل به فلك فرمان مى‏دهد آن فلكى را كه مجارى خورشيد و ماه و اختران و ستارگان بر آن است از جاى خود به در برد و آن فرشته هم به هفتاد هزار فرشته فرمان مى‏دهد كه آن را از مجارى خود به در برد. امام عليه السّلام مى‏فرمايد: آن را به در برند و خورشيد در آن دريا افتد كه فلك در آن روان‏ __________________________________________________

(۱) «مردم، امّتى يگانه بودند» (سوره بقره/ آيه ۲۱۳).

است. پس پرتوش به خاموشى گرايد و رنگ بازد، و هر گاه خداوند عزّ و جلّ بخواهد آيت خويش را تعظيم كند خورشيد را در آن دريا به هر وضعى كه خواهد بدان خلق خود را بترساند درآورد. و همچنين امام عليه السّلام فرمود: اين در هنگام گرفتن آفتاب است و با ماه نيز همين كار را مى‏كند. و نيز امام عليه السّلام فرمود: و هر گاه خداوند آهنگ آن كند كه خورشيد را روشن سازد. و گرفتن آن را برطرف كند، به فرشته موكّل به فلك فرمان مى‏دهد كه فلك را به مجراى خود برگرداند و خورشيد به مجراى خود بازگشت مى‏كند و از آب برآيد در حالى كه تيره رنگ است. همچنين امام عليه السّلام فرمود: ماه نيز مانند آن است. سپس على بن الحسين عليه السّلام فرمود: آگاه باشيد از آنها هراس نكند و از اين دو نشانه گرفتن خورشيد و ماه نترسد مگر كسى كه از شيعيان ما باشد، پس هر گاه چنين شد به درگاه خداوند عزّ و جل بهراسيد و بدو پناه بريد و به سوى او باز گرديد.