روایت:الکافی جلد ۸ ش ۱۷۵

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن علي بن الحكم عن معاويه بن وهب عن ابي عبد الله ع قال :

مَا أَكَلَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ مُتَّكِئاً مُنْذُ بَعَثَهُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَى أَنْ قَبَضَهُ تَوَاضُعاً لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَا رَأَى رُكْبَتَيْهِ‏ أَمَامَ جَلِيسِهِ فِي مَجْلِسٍ قَطُّ وَ لاَ صَافَحَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ رَجُلاً قَطُّ فَنَزَعَ يَدَهُ مِنْ يَدِهِ حَتَّى يَكُونَ اَلرَّجُلُ هُوَ اَلَّذِي يَنْزِعُ يَدَهُ وَ لاَ كَافَأَ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ بِسَيِّئَةٍ قَطُّ قَالَ اَللَّهُ تَعَالَى لَهُ‏ اِدْفَعْ بِالَّتِي‏ هِيَ أَحْسَنُ‏ اَلسَّيِّئَةَ فَفَعَلَ‏ وَ مَا مَنَعَ سَائِلاً قَطُّ إِنْ كَانَ عِنْدَهُ أَعْطَى وَ إِلاَّ قَالَ يَأْتِي اَللَّهُ بِهِ وَ لاَ أَعْطَى عَلَى اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ شَيْئاً قَطُّ إِلاَّ أَجَازَهُ اَللَّهُ إِنْ كَانَ لَيُعْطِي‏ اَلْجَنَّةَ فَيُجِيزُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ ذَلِكَ قَالَ وَ كَانَ‏ أَخُوهُ‏ مِنْ بَعْدِهِ‏ وَ اَلَّذِي ذَهَبَ بِنَفْسِهِ‏ مَا أَكَلَ مِنَ اَلدُّنْيَا حَرَاماً قَطُّ حَتَّى خَرَجَ مِنْهَا وَ اَللَّهِ إِنْ كَانَ لَيَعْرِضُ لَهُ اَلْأَمْرَانِ كِلاَهُمَا لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ طَاعَةٌ فَيَأْخُذُ بِأَشَدِّهِمَا عَلَى بَدَنِهِ وَ اَللَّهِ لَقَدْ أَعْتَقَ أَلْفَ مَمْلُوكٍ لِوَجْهِ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ دَبِرَتْ فِيهِمْ يَدَاهُ وَ اَللَّهِ مَا أَطَاقَ عَمَلَ‏ رَسُولِ اَللَّهِ ص‏ مِنْ بَعْدِهِ أَحَدٌ غَيْرُهُ وَ اَللَّهِ مَا نَزَلَتْ‏ بِرَسُولِ اَللَّهِ ص‏ نَازِلَةٌ قَطُّ إِلاَّ قَدَّمَهُ فِيهَا ثِقَةً مِنْهُ بِهِ وَ إِنْ كَانَ‏ رَسُولُ اَللَّهِ ص‏ لَيَبْعَثُهُ بِرَايَتِهِ‏ فَيُقَاتِلُ‏ جَبْرَئِيلُ‏ عَنْ يَمِينِهِ وَ مِيكَائِيلُ‏ عَنْ يَسَارِهِ ثُمَّ مَا يَرْجِعُ حَتَّى يَفْتَحَ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ‏

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۲۴۱

معاوية بن وهب از امام صادق عليه السّلام روايت كرده كه فرمود: هيچ گاه رسول خدا (ص) از روزى كه خدا او را به پيامبرى برانگيخت تا وقتى كه از اين دنيا رفت در حال تكيه زدن خوراك نخورد و اين بخاطر فروتنى و تواضع براى خداى عز و جل بود، و هيچ گاه دو زانوى او جلوتر از همنشين (بغلى) او ديده نشد (يعنى جلوتر از ديگران نمى‏نشست، و مجلسى (ره) احتمال ديگرى نيز داده و گفته: يعنى هيچ گاه زانويش را گرچه مورد حاجت هم بود برفيقش كه در مجلس نشسته بود نشان نميداد بخاطر شرمى كه از او داشت …) و هيچ گاه رسول خدا (ص) با مردى دست نداد كه پيش از رها كردن او دست خود را از دستش بكشد تا وقتى كه آن مرد دستش را ميكشيد، و هيچ گاه بدى را ببدى مكافات نكرد، خداى تعالى بدو فرمود: «بدى را بآنچه نيكوتر است دفع كن» (سوره مؤمنون آيه ۹۶) و او نيز اين دستور را بكار بست. و هيچ گاه كسى چيزى از او نخواست كه او را رد كند (بدين ترتيب كه) اگر داشت باو ميداد، و اگر نداشت ميفرمود: خدا ميدهد، و هرگز از طرف خدا چيزى نبخشيد و تعهد نكرد جز آنكه خداوند آن را امضاء ميفرمود، اگر بهشت را نيز بكسى مى‏بخشيد خدا باو ميداد. و برادرش على عليه السّلام نيز- سوگند بدان كه جانش را گرفت- هرگز چيز حرامى از مال دنيا نخورد تا وقتى كه از اين جهان رفت، و بخدا سوگند هر گاه دو كار براى او پيش مى‏آمد كه هر دوى آنها مورد اطاعت و فرمانبردارى خداى عز و جل بود آنكه انجام آن بر تنش سخت‏تر بود آن را انتخاب ميفرمود، و بخدا قسم هزار بنده در راه خدا آزاد كرد كه براى پيدا كردن پول خريد آنها دستش تاول زده و مجروح شده بود، و بخدا سوگند كسى تاب عمل و كار رسول خدا (ص) را پس از آن حضرت (ص) جز على نداشت، و بخدا سوگند هيچ گاه براى رسول خدا (ص) پيش آمد ناگوارى رخ نداد جز آنكه على عليه السّلام را روى اطمينان و اعتمادى كه باو داشت براى انجام آن كار جلو مى‏انداخت و روانه ميكرد، و چنان بود كه‏ رسول خدا (ص) پرچم جنگ خود را بدست او ميداد و جبرئيل از طرف راست و ميكائيل از سمت چپش ميجنگيدند، و از جنگ باز نميگشت تا خداى عز و جل او را پيروز و فاتح سازد.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۲۱۰

معاوية بن وهب به نقل از امام صادق عليه السّلام مى‏گويد كه فرمود: از روزى كه خداوند پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم را به پيامبرى برانگيخت تا هنگامى كه جان او را ستاند براى فروتنى در برابر خدا هرگز تكيه زده چيزى نخورد، و هرگز در مجلسى همنشين او دو زانوى حضرت عليه السّلام را نديد، و هرگز با كسى دست نداد كه دست خود را از دست او كشد مگر اينكه آن فرد خود مبادرت به دست كشيدن نمايد، و هرگز بدى را با بدى جبران نكرد، چه، خداوند مى‏فرمايد: ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ ... «۱»، و او نيز چنين مى‏كرد، و هرگز سائلى را رد نكرد، اگر چيزى داشت مى‏بخشيد و گر نه مى‏فرمود: خدا به تو بدهد، و هرگز به حساب خدا نبخشيد و تعهّد نكرد مگر آنكه خداوند آن را پذيرفت و تأييد كرد، و اگر بهشت را هم به كسى مى‏بخشيد خداوند آن را مى‏پذيرفت و تأييد مى‏كرد. امام صادق عليه السّلام در ادامه فرمود: پس از او برادرش على- سوگند به آنكه جان او را ستاند- تا هنگام خروج از دنيا هرگز حرام نخورد، و بخدا سوگند اگر دو مسأله براى او پيش مى‏آمد كه هر دو طاعت از خداوند عزّ و جلّ بود، او بدان يك روى مى‏آورد كه براى بدنش‏ سخت‏تر بود. بخدا سوگند او در راه خدا هزار برده را آزاد كرد كه پول آن را با كدّ يمين به دست آورده بود. بخدا سوگند، پس از پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم هيچ كس جز على، توان انجام كارهاى پيامبر را نداشت. بخدا سوگند، براى پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم هيچ مشكلى پيش نيامد مگر آنكه از روى اطمينانى كه به على داشت او را براى حلّ آن پيش مى‏فرستاد، و اگر پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم با پرچم خود او را به نبرد مى‏فرستاد جبرئيل از راست و ميكائيل از چپ به همراه او مى‏جنگيدند و او از جنگى باز نمى‏گشت مگر آنكه خداوند عزّ و جلّ، گشايش را نصيب او مى‏كرد.