روایت:الکافی جلد ۸ ش ۱۳۴

آدرس: الكافي، جلد ۸، كِتَابُ الرَّوْضَة

عده من اصحابنا عن سهل بن زياد عن معمر بن خلاد قال قال لي ابو الحسن الرضا ع :

قَالَ لِيَ‏ اَلْمَأْمُونُ‏ يَا أَبَا اَلْحَسَنِ‏ لَوْ كَتَبْتَ‏ إِلَى بَعْضِ مَنْ يُطِيعُكَ فِي هَذِهِ اَلنَّوَاحِي اَلَّتِي قَدْ فَسَدَتْ عَلَيْنَا قَالَ قُلْتُ لَهُ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ إِنْ وَفَيْتَ لِي وَفَيْتُ لَكَ إِنَّمَا دَخَلْتُ فِي هَذَا اَلْأَمْرِ اَلَّذِي دَخَلْتُ فِيهِ عَلَى أَنْ لاَ آمُرَ وَ لاَ أَنْهَى وَ لاَ أُوَلِّيَ وَ لاَ أَعْزِلَ وَ مَا زَادَنِي هَذَا اَلْأَمْرُ اَلَّذِي دَخَلْتُ فِيهِ فِي اَلنِّعْمَةِ عِنْدِي شَيْئاً وَ لَقَدْ كُنْتُ‏ بِالْمَدِينَةِ وَ كِتَابِي يَنْفُذُ فِي اَلْمَشْرِقِ وَ اَلْمَغْرِبِ وَ لَقَدْ كُنْتُ أَرْكَبُ حِمَارِي وَ أَمُرُّ فِي سِكَكِ‏ اَلْمَدِينَةِ وَ مَا بِهَا أَعَزُّ مِنِّي وَ مَا كَانَ بِهَا أَحَدٌ مِنْهُمْ يَسْأَلُنِي حَاجَةً يُمْكِنُنِي قَضَاؤُهَا لَهُ إِلاَّ قَضَيْتُهَا لَهُ قَالَ فَقَالَ لِي أَفِي لَكَ

ترجمه

هاشم رسولى محلاتى, الروضة من الكافی جلد ۱ ترجمه رسولى محلاتى, ۲۲۱

معمر بن خلاد گويد: حضرت رضا عليه السّلام بمن فرمود: كه مأمون بمن گفت: خوب بود نامه‏هائى بانقلابيون- كه پيرو دستور شمايند و در اين نواحى بر ما شورش كرده‏اند- مينوشتى (و آنها را بآرامش دعوت ميكردى)؟ من باو گفتم: يا امير المؤمنين اگر بقرارداد با من وفادار باشى من هم وفادارم، و من كه زير بار اين مسئوليت (وليعهدى) رفتم بدين شرط بود كه امر و نهيى نكنم و كسى را نيز عزل و نصب نكنم، و اين كارى را كه قبول كردم هيچ بر نعمت (و شخصيت) من نيفزود، و من در مدينه بودم و نامه‏ام در شرق و غرب نفوذ داشت و من سوار الاغم ميشدم و در كوچه‏هاى مدينه ميگذشتم و هيچ كس عزيزتر از من نبود، و كسى نبود كه از من درخواستى كند و من بتوانم آن را برآورم جز آنكه حاجتش را برميآوردم ...: مأمون (كه اين سخنان را شنيد) گفت: من بقرارداد با تو وفادارم.

حميدرضا آژير, بهشت كافى - ترجمه روضه كافى‏, ۱۹۴

معمر بن خلاد مى‏گويد: امام رضا عليه السّلام به من فرمود: مأمون به من گفت: اى ابا الحسن! كاش به برخى كسانى كه در اين نواحى از تو فرمان مى‏برند و بر ما شوريده‏اند نامه‏اى مى‏نوشتى. امام فرمود: به او گفتم: اگر تو به من وفادارى كنى من هم به تو وفادارى مى‏كنم. همانا من در اين امر [ولايتعهدى‏] درآمدم به شرط آنكه نه فرمانى دهم و نه نهى كنم، نه حاكمى گمارم و نه بركنار كنم. امرى كه بدان وارد شدم هيچ نعمتى بر من نيفزود. من در مدينه بودم و نامه‏ام در شرق و غرب نفوذ داشت، الاغم را سوار مى‏شدم و در راههاى مدينه آمد و شد مى‏كردم و در آن جا هيچ كس عزيزتر از من نبود و هيچ كس از آنها خواهشى از من نمى‏كرد مگر اينكه در صورت امكان آن را برمى‏آوردم. امام عليه السّلام فرمود: سپس مأمون به من گفت: به قولى كه به تو دادم وفا مى‏كنم.