روایت:الکافی جلد ۲ ش ۸۱۷

آدرس: الكافي، جلد ۲، كتاب الإيمان و الكفر

محمد بن يحيي عن احمد بن محمد عن احمد بن محمد بن ابي نصر قال :

سَأَلْتُ‏ أَبَا اَلْحَسَنِ اَلرِّضَا ع‏ عَنْ مَسْأَلَةٍ فَأَبَى وَ أَمْسَكَ ثُمَّ قَالَ لَوْ أَعْطَيْنَاكُمْ كُلَّمَا تُرِيدُونَ كَانَ شَرّاً لَكُمْ وَ أُخِذَ بِرَقَبَةِ صَاحِبِ هَذَا اَلْأَمْرِ قَالَ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ وَلاَيَةُ اَللَّهِ أَسَرَّهَا إِلَى‏ جَبْرَئِيلَ ع‏ وَ أَسَرَّهَا جَبْرَئِيلُ‏ إِلَى‏ مُحَمَّدٍ ص‏ وَ أَسَرَّهَا مُحَمَّدٌ إِلَى‏ عَلِيٍّ ع‏ وَ أَسَرَّهَا عَلِيٌ‏ إِلَى مَنْ شَاءَ اَللَّهُ ثُمَّ أَنْتُمْ‏ تُذِيعُونَ ذَلِكَ مَنِ اَلَّذِي أَمْسَكَ حَرْفاً سَمِعَهُ قَالَ‏ أَبُو جَعْفَرٍ ع‏ فِي‏ حِكْمَةِ آلِ‏ دَاوُدَ يَنْبَغِي‏ لِلْمُسْلِمِ‏ أَنْ يَكُونَ مَالِكاً لِنَفْسِهِ مُقْبِلاً عَلَى شَأْنِهِ عَارِفاً بِأَهْلِ زَمَانِهِ فَاتَّقُوا اَللَّهَ وَ لاَ تُذِيعُوا حَدِيثَنَا فَلَوْ لاَ أَنَّ اَللَّهَ يُدَافِعُ عَنْ أَوْلِيَائِهِ وَ يَنْتَقِمُ لِأَوْلِيَائِهِ مِنْ أَعْدَائِهِ أَ مَا رَأَيْتَ مَا صَنَعَ اَللَّهُ‏ بِآلِ بَرْمَكَ‏ وَ مَا اِنْتَقَمَ اَللَّهُ‏ لِأَبِي اَلْحَسَنِ ع وَ قَدْ كَانَ‏ بَنُو اَلْأَشْعَثِ‏ عَلَى خَطَرٍ عَظِيمٍ فَدَفَعَ اَللَّهُ عَنْهُمْ‏ بِوَلاَيَتِهِمْ لِأَبِي اَلْحَسَنِ ع‏ وَ أَنْتُمْ‏ بِالْعِرَاقِ‏ تَرَوْنَ أَعْمَالَ هَؤُلاَءِ اَلْفَرَاعِنَةِ وَ مَا أَمْهَلَ اَللَّهُ لَهُمْ‏ فَعَلَيْكُمْ بِتَقْوَى اَللَّهِ وَ لاَ تَغُرَّنَّكُمُ اَلْحَيََاةُ اَلدُّنْيََا وَ لاَ تَغْتَرُّوا بِمَنْ قَدْ أُمْهِلَ لَهُ فَكَأَنَّ اَلْأَمْرَ قَدْ وَصَلَ إِلَيْكُمْ‏

ترجمه

کمره ای, اصول کافی ترجمه کمره ای جلد ۴, ۶۶۳

از احمد بن محمد بن ابى نصر، گويد: از امام رضا (ع) مسأله‏اى پرسيدم، پاسخ نداد و خوددارى كرد و سپس فرمود: اگر هر چه بخواهيد به شما بگوئيم، براى شما بدتر باشد و گردن صاحب الامر را بگيرند. امام باقر (ع) فرمود: ولايت خدا است كه آن را رازى به جبرئيل سپرده و جبرئيل رازى به محمد (ص) سپرده و محمد (ص) رازى به على (ع) سپرده و على رازى به هر كه خدا خواسته سپرده، سپس شما آن را فاش مى‏كنيد، كيست كه سخنى را بشنود و آن را نگهدارد؟ امام باقر (ع) فرموده است: در حكمت آل داود است كه شايسته است براى مسلمان كه خود دار باشد و به كار خود اندر شود و مردم زمان خود را بشناسد، از خدا بپرهيزيد و حديث ما را فاش نكنيد، پس اگر نبود كه خدا از اولياء خود دفاع مى‏كند و براى دوستانش از دشمنانش انتقام مى‏كشد (رشته امامت گسسته مى‏شد) آيا نديدى كه خدا با خاندان (برمك) چه كرد؟ و خدا چه انتقامى براى امام كاظم (ع) گرفت و محققاً بنى اشعث در خطر بزرگى بودند و خدا به واسطه دوستى آنها با امام كاظم (ع) خطر را از آنها دفع كرد؟ شما در عراق به چشمِ خود كردار اين فرعون‏ها را مى‏بينيد و ملاحظه مى‏كنيد خدا چه مهلتى به آنها داده؟ بر شما باد به تقوى از براى خدا، مبادا دنيا شما را بفريبد و گول نخوريد به وضع كسانى كه خداوند به آنها مهلتى داده، پس گويا كار حكومت به دست شما افتاده است.

مصطفوى‏, اصول کافی ترجمه مصطفوی جلد ۳, ۳۱۸

محمد بن ابى نصر گويد: از امام رضا عليه السّلام مسأله‏اى پرسيدم، حضرت خود دارى كرد و جواب نفرمود: سپس فرمود: اگر هر چه را ميخواهيد، بشما بگوئيم و عطا كنيم، موجب شر شما باشد و گردن صاحب الامر را بگيرند، امام باقر عليه السّلام فرموده است: امر ولايت (حكومت و خلافت خدائى) را خدا بجبرئيل بر از سپرد، و جبرئيل بمحمد صلى اللَّه عليه و آله براز سپرد و محمد صلى اللَّه عليه و آله بعلى عليه السّلام و على بهر كه خدا خواست، سپس شما آن را فاش ميسازيد، كيست آنكه سخنى را كه شنيده نگهدارد؟ امام باقر عليه السّلام فرمود: در حكمت آل داود است كه: مسلمان را سزاوار است كه مالك خود باشد و بكار خود رو آورد و مردم زمانش را بشناسد، از خدا پروا كنيد و حديث ما را فاش مسازيد، اگر خدا از دوستان خود دفاع نميكرد و انتقام آنها را از دشمنانش نميگرفت (شما با فاش ساختن اسرار و ترك تقيه مذهب تشيع را نابود ساخته بوديد). مگر نديدى خدا با آل برمك چه كرد؟ و چگونه انتقام موسى بن جعفر عليه السّلام را گرفت، و طايفه بنى اشعث را هم خطر بزرگى تهديد ميكرد ولى خدا بواسطه دوستى آنها نسبت بامام كاظم عليه السّلام خطر را از آنها برداشت، شما در عراقيد و رفتار اين فرعونيان (بنى عباس و عمالشان) را مى‏بينيد كه خدا چه مهلتى بآنها داده (پس خدا گاهى از ظالم انتقام ميگيرد و گاهى براى اتمام حجت مهلتش ميدهد، شما در هر دو حالت خويشتن دار و راز نگهدار باشيد). تقواى خدا را پيشه كنيد و [زندگى‏] دنيا شما را فريب ندهد، وضع كسانى كه مهلت يافته‏اند شما را گول نزد، مثل اينكه حكومت بدست شما افتاده (اين جمله بشارتى است بظهور امام قائم عليه السلام و قطعى بودن آن- مجلسى ره).

محمدعلى اردكانى, تحفة الأولياء( ترجمه أصول كافى) - جلد ۳, ۵۵۷

محمد بن يحيى، از احمد بن محمد، از احمد بن محمد بن ابى‏نصر روايت كرده است كه گفت: ابوالحسن، حضرت امام رضا عليه السلام، را از مسئله‏اى سؤال كردم و حضرت از جواب آن ابا و امتناع فرمود. بعد از آن فرمود كه: «اگر هر چه خواسته باشيد به شما عطا كنيم، از براى شما بد باشد و گردن صاحب اين امر را بيشتر خواهد گرفت. حضرت باقر عليه السلام فرمود كه: خدا ولايت خود را پنهان به جبرئيل رسانيد و جبرئيل عليه السلام آن را پنهان به محمد صلى الله عليه و آله رسانيد و محمد صلى الله عليه و آله آن را پنهان به على عليه السلام رسانيد و على عليه السلام آن را پنهان به كسى كه خدا خواست رسانيد. بعد از آن شما آن را فاش و آشكار مى‏كنيد. كيست آن كه يك حرف را كه شنيده نگاه‏ داشته باشد؟ حضرت باقر عليه السلام فرمود كه: در حكمت آل‏داود است كه سزاوار است مسلمان را كه مالك نفس خويش باشد و اختيار از دستش نرود، و روآورده باشد به حال و كار خويش، و به مردم روزگار خود عارف باشد. پس از خدا بپرهيزيد و حديث ما را آشكار مكنيد، كه اگر نه اين بود كه خدا باز مى‏دارد فتنه مخالفان را از دوستان خويش، و انتقام مى‏كشد از براى ايشان از دشمنان خويش، هر آينه معلوم مى‏شد كه چه اتّفاق مى‏افتاد. آيا نديدى كه خدا با آل‏برمك چه كرد؟ و نديدى كه از براى پدرم حضرت موسى عليه السلام چه انتقام كشيد؟ و به تحقيق كه فرزندان اشعث بر خطر و بلاى عظيمى بودند كه به هلاكت نزديك گرديده بودند؛ پس خدا آن خطر را از ايشان دفع كرد، به واسطه دوستى ايشان با حضرت ابوالحسن عليه السلام. و شما در عراق عمل‏هاى اين گروه متكبّران را مى‏بينيد، و مى‏بينيد كه خدا ايشان را مهلت داده است؛ پس بر شما باد كه از خدا پرهيز كنيد و دنيا شما را گول نزند، و به آن كس كه خدا او را مهلت داده فريفته مشويد؛ پس گويا كه امر ما (كه ظهور حضرت قائم عليه السلام است، يا امر هلاكت ايشان)، به شما رسيده و عن‏قريب واقع خواهد شد».